Vala had een gruwelijke hekel aan sporten. Nu heeft ze MS en moet ze van de fysio

Vala (35) werd in de lente van 2013 gediagnosticeerd met Multiple Sclerose. Daardoor is haar leven behoorlijk veranderd. Ze sport nu bijvoorbeeld fanatiek. Iets waar ze vroeger altijd een vreselijke hekel aan had.

Ik ben hartstikke lui. Het is geen mooie eigenschap, maar meer kan ik er niet van maken. Als kind heb ik wel veel gesport, maar eenmaal volwassen gaf ik er heel snel de brui aan. Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb hoor, want ieder jaar met Oud & Nieuw nam ik me voor dat ik nu écht een abonnement op de sportschool ging nemen. Wat ik dan ook braaf deed, maar na drie avonden rennen op de loopband zei ik dan toch tegen mezelf dat het te hard regende om te gaan. Of te donker was. Of te laat. Dat ik pijn had in mijn kleine teen en dus écht niet van de bank af kon komen. Want sporten, dat was gewoon niet mijn ding. Heel lang kwam ik daar mee weg. Maar toen werd ik op een dag wakker en kon ik niet meer lopen. Door mijn ziekte werd ik opeens gedwongen gezond te gaan doen.

“Misschien zit je over vijf jaar in een rolstoel” zei de neuroloog. Dat was, op z’n zachtst gezegd, even schrikken. Want hallo, dat kon toch zeker niet de bedoeling zijn? Inmiddels heb ik een paar hevige terugvallen achter de rug en eigenlijk altijd wel pijn. En dus kwam ik bij een fysiotherapeut terecht, die me vanachter haar bureau aankeek, me een soort elastisch stuk touw in mijn handen gaf en zei: “Oefenen. Jij gaat oefenen. Iedere dag. Zes keer per dag.” Voor ik mijn verschrikte mond kon opentrekken, liet ze erop volgen: “En sporten. Jij gaat ook sporten. Veel sporten.” In shock verliet ik de praktijk en ging gelijk door naar de sportschool en het zwembad om een jaarabonnement te kopen. Waar ik me de eerste paar weken stikchagrijnig vier keer per week naartoe sleepte en vloekend en tierend de oefeningen deed die me door mijn drill instructor waren opgedragen. Maar toen gebeurde er iets vreemds: langzaam maar zeker ging ik het fijn vinden. Hoefde mijn man me geen chocola mee te beloven als beloning bij thuiskomst. Wílde ik zelf graag gaan. Ondertussen zou ik niet meer zonder het sporten willen. En: zit ik nog steeds niet in een rolstoel.

Of dat door het sporten komt, dat is moeilijk te zeggen. Want het verloop van MS is grillig en dus blijft de toekomst altijd onzeker. Hoe graag ik het ook zou willen, die rolstoel kan ik niet weg sporten, de kans bestaat dat hij er toch uiteindelijk komt. Misschien morgen, misschien over tien jaar, of misschien wel helemaal nooit. Maar wat het sporten wél kan is ervoor zorgen dat ik er zo goed mogelijk tegen gewapend ben. Want een sterk lijf is een weerbaar lijf. Een lijf dat eventuele klappen beter op kan vangen en in staat is weer op te krabbelen als het valt. En ik wil zo lang mogelijk blijven staan. Zo lang mogelijk het heft in eigen handen blijven houden. Het sporten geeft me het gevoel dat ik de controle over mijn lichaam terug heb gekregen. Controle die de MS zomaar opeens van mij had afgepakt. Mijn lichaam was plotseling niet meer van mij, maar van die ziekte, zo voelde het toen ik de diagnose kreeg. Maar nu, iedere keer als ik mijn spieren in werking zit, voel hoe ik, ik zélf, mijn lichaam aanstuur, is het alsof ik weer geclaimd heb wat van mij is. Daardoor heb ik niet alleen mijn lichaam terug, maar ook mijn leven. Want hoewel ik weet dat ik ziek ben en dat soms heus ook merk, vóel ik het, in mijn hoofd en in mijn hart, niet zo. Ja, ik heb MS. Maar nee, ik ben niet ziek.

Op een bepaalde manier ben ik de MS dankbaar. Omdat het me tot iets heeft aangezet dat ik eigenlijk al veel langer had moeten doen. Want fit blijven, je lichaam in conditie houden en er goed voor zorgen, dat is sowieso belangrijk. Of je nou iets hebt of niet. Die ziekte heeft me op een bepaalde manier gezonder gemaakt. Een beetje ironisch, maar ze zeggen niet voor iets dat elke donkere wolk een gouden randje heeft. Dus tegenwoordig ga ik fluitend sporten. Iedere keer als ik in het zwembad lig of in de sportschool ben, heb ik het gevoel dat ik mijn lot weer een stukje meer zelf bepaal. Want ik kan niet in de toekomst kijken, maar iedere ochtend dat ik wakker word en nog geen rolstoel naast mijn bed heb staan, is er weer eentje.