Koosje (29) viel van de fiets – en voor ze het wist kwam ze in een zwaar revalidatietraject.

Ik had nooit gedacht dat ik zou gaan hardlopen, en ook niet dat ik het nog leuk zou vinden ook. Vorig jaar ben ik ermee begonnen, en meldde ik me aan bij het programma van Start to Run. Hoe dat kwam, zit zo:

Op een avond na school ben ik met de fiets een stoep opgereden en vervolgens op een heel bizarre manier gevallen. Een tip van mij: stap altijd van je fiets als je een stoep op gaat. Ik had nog nooit zóveel pijn gevoeld. Daarna kon ik niet meer lopen. Na enkele weken bleek een band in mijn linkerknie totaal afgescheurd. Dat betekende rust voor mij en héél veel pijnstillers.

Door het stilzitten en nog een paar risico verhogende elementen (vrouw zijn, anticonceptiepil, je kent het wel) heb ik een trombosebeen gekregen. Dat trombosebeen leidde uiteindelijk tot een dubbelzijdige longembolie. Dat betekent dat je longen geen lucht meer op kunnen nemen, wat nogal wat spanning en narigheid met zich meebracht. Voor mijn herstel ging ik naar de fysiotherapeut. Daarna was ik klaar voor een volgende stap. Ik wilde weer fit worden en fit blijven op een leuke en gezonde manier. “Ga rennen met Start to Run”, werd er gezegd. Maar ik durfde niet alleen. Ik was helemaal niet zeker van mijn eigen kunnen door de klapper die ik had gemaakt. Mijn vriend, de schat die al een tijd loopt, ging daarom met mij mee.

Toch best zenuwachtig ging ik naar de eerste training. Ik had totaal geen conditie meer, ik was niet fit en mijn longinhoud was nog minimaal. Wat moeten ze wel niet van mij denken, dacht ik. Na de training was ik helemaal om. Wat een leuke trainers en wat een goede training. Er waren mensen in de groep van alle soorten en maten. Iedereen was even vriendelijk en iedereen had evenveel zin om te starten.

Misschien hadden zij net als ik een beeld van zichzelf dat ze nooit zouden gaan hardlopen? Ik weet het niet, maar we hebben met elkaar toch maar mooi een echt begin gemaakt.