Ilse heeft een relatie met Sander, die een hoge dwarslaesie heeft

Ilse (38) werd verliefd op de 41-jarige Sander, die door een hoge dwarslaesie grotendeels verlamd is geraakt. Inmiddels wonen ze bij elkaar, samen met haar twee dochters van 9 en 11. “Sommige mensen vroegen zich af of ik wel goed bij mijn hoofd was.”

“In het begin van mijn relatie met Sander had ik het gevoel dat we door het hele dorp werden nagestaard als we samen over straat gingen. Vaak begrijpen mensen niet waarom ik er bewust voor kies om samen te zijn met een zwaar gehandicapte man. Maar Sanders dwarslaesie heeft niks met mijn gevoelens voor hem te maken. Ik ben verliefd geworden op zijn persoonlijkheid, niet op zijn lichaam.

Door een auto-ongeluk raakte Sander 15 jaar geleden tot aan zijn schouders toe verlamd. Toch heeft zijn handicap hem nooit in de weg gestaan om de doelen die hij voor ogen heeft te bereiken. Dat was de reden waarom hij -al was hij volledig afhankelijk van de zorg- toch op zichzelf is blijven wonen. Veertig uur per week wisselden 15 verpleegsters elkaar af om hem te verzorgen. Eén van die verpleegsters was ik toen ik vijf jaar geleden voor het eerst bij Sander over de vloer kwam. Ik had respect voor de mate waarop hij zijn zelfstandigheid had weten te behouden en het viel me op hoe gezellig het altijd was bij hem thuis. Sander heeft een grote kennissenkring en is totaal niet het kasplantje dat je voor ogen hebt bij iemand die grotendeels verlamd is. Beroepsmatig informeerde ik altijd hoe het met hem ging, totdat ik begon te merken dat ik genóót van onze gesprekken en ik wel heel graag wilde horen wat hij me allemaal te vertellen had. Ik was verliefd, en dat heb ik niet eens hoeven uit te spreken. Sander had het namelijk allang in de gaten.

Op het moment dat we besloten om onze relatie aan de buitenwereld bekend te maken kreeg ik totaal uiteenlopende reacties. Mijn beste vriendinnen lieten blijken dat ze respect voor me hadden, maar er waren ook mensen bij die botweg informeerden of ik, een gescheiden moeder met twee jonge kinderen, wel goed bij mijn hoofd was. Dat heeft me geraakt, juist omdat ik vooraf heel goed wist waar ik aan begon. Beroepsmatig wéét ik hoe intensief de zorg is. Mijn vader was volkomen sprakeloos toen ik hem over mijn relatie met Sander vertelde. Hij was bang dat een hulpbehoevende man te belastend voor me zou zijn en maakte zich zorgen. Toch heb ik geen seconde aan mijn keuze voor Sander getwijfeld. Het klikte tussen hem en mijn kinderen, die ik al snel meenam als ik bleef logeren. Kort daarna maakten we de beslissing om samen een huis te kopen. Wat dat betreft ben ik net als Sander. Als we een plan in ons hoofd hebben, dan gaan we ervoor.

Ik voel me niet de verzorger van Sander, ik voel me zijn partner. Mijn kinderen heb ik duidelijk uitgelegd dat als er iets met ze is, ze dat tegen me moeten zeggen en ik er dan voor hun ben. De kinderen staan voor Sander en mij bovenaan, zijn handicap speelt daarbij een ondergeschikte rol. Dat er mensen zijn die het moeilijk vinden om te begrijpen waarom ik voor Sander heb gekozen, kan ik me goed voorstellen. Dat is de reden dat ik het keer op keer blijf uitleggen als me er naar wordt gevraagd. Desondanks heeft het me wel vriendinnen gekost, die na verloop van tijd niet meer bij me langs kwamen. Mijn liefde voor Sander is in zekere zin confronterend. Het geeft weer waar het in de kern van een relatie om gaat. Niet om een flitsende levensstijl, niet om het uiterlijk en niet om het geld. Waar het me bij Sander om gaat is zijn hart. Het enige wat telt is dat we graag bij elkaar zijn. Als we ’s avonds met het hele gezin aan tafel zitten met lekker eten, drinken en kaarsjes erbij dan geniet ik. Bij ons draait het niet om de grote dingen. We hebben maar heel weinig nodig om tevreden te zijn.”