Debbie heeft één arm en is model. Toen besloot ze ook nog de ruimte in te gaan

Op haar 19e raakte Debbie van der Putten (30, moeder van een zoontje) haar arm kwijt bij een busongeluk. Vervolgens werd ze volledig afgekeurd voor de arbeidsmarkt. Nu werkt Debbie als model, runt ze een webshop en heeft ze alles op alles gezet om als eerste persoon met een beperking de ruimte in te gaan. “Ik heb meer gedaan dan de gemiddelde Nederlander.”

“Nadat ik mijn arm verloor werden mijn toekomstplannen van tafel geveegd. Ik schrok ervan dat ik bij het UWV volledig werd afgekeurd voor de arbeidsmarkt. Ik dacht dat ze van mijn mogelijkheden uit zouden gaan. Ik miste tenslotte toch maar één arm? Ze zullen het wel weten, zij zijn de expert, dacht ik. Maar het maakte wel dat ik me beperkt voelde. Als ik toen niet had besloten om naar mezelf te luisteren en me verder te ontplooien, dat had ik nu nog zitten afwachten.

Ik gaf me daarom op voor de Mis(s)-verkiezing, bedoeld voor vrouwen met een handicap. Sindsdien hou ik me als oprichtster van de organisatie IM-perfect bezig om een representatieve samenstelling van modellen in tijdschriften te krijgen. Er is niks mis met modellen als Doutzen Kroes, maar de gemiddelde bevolking bestaat ook uit grote, kleine, gekleurde en gehandicapten vrouwen. Inmiddels heb ik zelf model gestaan voor Playboy, voor een campagne van DiDi en een shoot van Elle-magazine.

Voor mij is het een statement dat een mooie vrouw niet per definitie twee armen heeft. Ook de Bijenkorf heb ik benaderd met de vraag waarom ze geen modellen met beperking in hun modecampagnes betrekken. Daar is eveneens een modellenklus uit voortgekomen. “Wow, dat hadden we niet verwacht”, zeggen mensen als ze dat horen, omdat je modellen zoals ik zo weinig terug ziet in de fashionindustrie. Inmiddels weet ik dat als je je mond opentrekt, je heel ver kunt komen.

Naast mijn modellenwerk wil ik bedrijven inspireren om meer in mogelijkheden te denken. Daarom schreef ik een mail naar Space Expedition, een bedrijf dat beweerde de ruimte toegankelijk te maken voor iedereen. “Ook voor mensen met een handicap?”, vroeg ik ze. Tegen mijn omgeving zei ik niks, bang om voor gek verklaard te worden. Ik zou toch moeten snappen dat zoiets niet mogelijk zou zijn? Ik schrok er zelf van toen ik snel een positieve reactie terugkreeg.

Gesprekken volgden, en zelfs de grote baas uit Amerika kwam over om te kijken hoe de shuttle aangepast ontworpen kon worden. Medisch ben ik goedgekeurd, en ook ben ik al in de ruimtesimulator geweest. Dat ik mijn ene arm moet missen  heeft me meer gebracht dan afgenomen. “Hoe kan het nou dat ik inmiddels meer heb gedaan dan de gemiddelde Nederlander?”, zei ik laatst bij het UWV. Die stonden daar zelf ook van te kijken.”