Vivian is slechthorend, slechtziend, ze heeft broze botten en zit in een rolstoel. En ze rijdt paard!

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Maar ze is absoluut niet bang om een temperamentvolle sport te doen.

Ik zal de eerste zijn die haar hand opsteekt als er wordt gevraagd ‘’wie heeft er helemaal niets met sport?’’ Soms vraag ik me af wat voor rol sport in mijn leven zou spelen als ik gezond was geweest. Was ik dan vaker gaan zwemmen, iets wat ik vaak laat omdat het zo vermoeiend is? Was ik dan gaan hardlopen, zoals nu helemaal hip is? Zou ik fanatiek aan yoga doen – een sport die ik heb uitgeprobeerd, maar die toch een te zware wissel bleek te trekken op mijn krakkemikkige botten en spieren? Zou ik iets heel anders doen, zoals tennis of atletiek of hockey? Als kind probeerden mijn ouders een sport te vinden die ik kon doen, maar niets had echt mijn interesse. Behalve paarden.

Paardrijden voor mensen met een handicap: de meesten denken dan aan kinderen of volwassenen met een verstandelijke beperking, als een therapeutisch uurtje op oude, makke paarden. En jazeker, paardrijden ís voor veel van de mindervalide ruiters een soort therapie – maar het is nog veel meer. Het is een soort escape: tijdens dat uurtje op zaterdag ben ik even niet bezig met school, met hoe mijn gezondheid ervoor staat, met hoe moe ik ben, met de energievretende dingen die allemaal nog op het programma staan. Het biedt een fijne structuur in de week: even lekker het huis uit, onder de mensen zijn, actief iets met anderen doen. Want dankzij de manege heb ik vrienden gemaakt die ik anders nooit had ontmoet.

Maar het is vooral een manier om even uit de bubbel te komen, de bubbel van thuis zitten en bezig zijn met je beperking. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn en mijn eigen dingen te doen. Maar het wekelijkse uurtje paardrijden is ook echt een manier om mijn horizon te verbreden en grenzen te verleggen en even iets ‘’normaals’ te doen. Want juist tijdens het rijden ligt de nadruk niet op de beperking – te paard is niemand meer echt beperkt, je hebt hooguit wat meer hulp nodig– maar op wat je samen met je paard allemaal kunt. Dat geeft zoveel voldoening!

Oh, en dacht je dat de paarden altijd mak zijn? Nee joh. Het zijn paarden. En paarden zijn ontzettend eigenwijs zijn, of er nou iemand op hun rug zit die net is overgeheveld uit een rolstoel of iemand die een marathon kan lopen. Je vindt geen ontembare paarden op de manege, maar een beetje temperament, koppigheid en gekke fratsen zitten er altijd wel in – en dat is alleen maar leuk.

Met andere ruiters kan ik eindeloos lachen, de ritjes in draf geven me het gevoel dat er niets anders meer bestaat en dat ik een zweefvlucht maak. De buitenritten in de zon of in het herfstige bos zijn ontspannend en verfrissend tegelijk. Paardrijden is mijn sport, datgene wat ik wel heel leuk vind om te doen. En ja, vanwege mijn beperking kost het me energie, maar het is allermooiste voorbeeld van iets waar ik ook enorm veel energie van terug krijg. 

Wat is jouw sport? Laat het ons weten op de facebookpagina!