Meet Rick Geurtsen (46). Hij mist een oog en een been en rijdt motor als de beste.

18 september 2017

Rick, jij mist een stuk van je been! Wat is er gebeurd?
“Ik verloor mijn rechteronderbeen door een motorongeluk in 2003. Het heeft nog een jaar geduurd voordat ik zelf de beslissing nam om mijn been te laten amputeren. Daarnaast ben ik half blind geboren en zit er nu een oogprothese aan de linkerkant.”

Dus je bent je been kwijtgeraakt door een motorongeluk en toch besloot je weer om op de motor te stappen? Waarom in vredesnaam?
“Dat is voor mij nooit een vraag geweest. Motorrijden is technisch mogelijk met een beenprothese. Als dat niet zo was, dan had ik voor een motorscooter gekozen.”

Gingen je familie en vrienden niet flippen toen je de motor weer tevoorschijn haalde?
“Mijn omgeving was er inderdaad niet blij mee, ik heb het dan ook rustig aan gedaan. Eerst koos ik een hele lichte motor en langzaam reed ik op steeds een ietsje zwaardere. Ik heb wel een motor met ABS gekozen, omdat ik de bediening van de achterrem niet helemaal goed kan doseren.”

Hoe komt het dat je je niet laat leiden door angst?
“Geen idee! Ik ben helemaal nergens bang voor denk ik. Wel ben ik voorzichtiger geworden. Als ik vroeger dacht dat het misschien wel kon, dan deed ik het. Nu, als het misschien wel kan, dan doe ik het niet.”

Vertel eens wat meer over je dagelijkse leven. Ben je getrouwd, heb je kinderen, hobby’s?
“Ik ben getrouwd met Inger, samen hebben we twee kinderen: Bjorn van 15 en Nora van 9. Naast motorrijden ben ik verder gek op varen en ik sport nog steeds heel actief.”

Wat doe jij dan allemaal aan sport? 
“Vooral hardlopen, boxen, karate, Jiu Jitsu, Judo. Na mijn ongeluk heb ik geprobeerd om alles weer op te pakken en ben ik begonnen met fitness. Beetje bij beetje ging het steeds beter. De weg er naar toe was zwaar maar het moest.

Wat vond je het meest zwaar aan revalideren?
“Dat ik zo veel stappen terug moest doen, het leek of ik weer helemaal op nul begon. Het is fysiek vaak zwaarder om met een beperking iets te bereiken. Dat zorgt er voor dat je mentaal er een schepje bovenop moet doen. Veel dingen lukten gewoon niet meer en ik moest een manier vinden om daar mee om te gaan. Maar ik wilde er graag mee omgaan. Ik ben niet gaan mokken over wat ik niet kon, maar ik genoot van wat ik nog wel kan. En dat is een heleboel.”

Hoe gaat het hardlopen met één been jou af?
“Ik heb een prothese en toch kan ik aardig meekomen met anderen. Daar ben ik trots op. Vroeger, toen ik 16 was, liep ik de 5 kilometer in 18 minuten met 2 benen. Nu, 30 jaar later, loop ik met prothese diezelfde 5 km in 25 minuten en ik ga steeds sneller.

Wie zijn jouw helden die ervoor zorgen dat je door blijft gaan?
“Mijn helden zijn mijn teammaatjes van Team NoLimits. Ik heb enorm veel respect voor iedereen, wie je ook bent en wat je ook doet. Ik volg mijn eigen pad en doe wat ik zelf wil, maar mijn boodschap aan de rest van de wereld is: geloof in jezelf en respecteer ieder ander. En vooral: blijf jezelf uitdagen. Ik geef niet zo snel op als ik iets wil, en dat helpt wel enorm. Maar soms is ook dat juist een beperking.”

 

Interview: Michaelrobbert Brans