Vind jouw sport
Van atletiek tot zwemmen: met onze Sportzoeker vind je gemakkelijk jouw favoriete sport of activiteit. Met meer dan 4250 sportclubs is er altijd een sport die bij je past.
Michaelrobbert (35) kreeg drie keer kanker en verloor daarbij zijn been. Je gelooft niet wat hij toen ging doen. En ja, het heeft iets te maken met Ninja’s.
Ik zag het al eerder voorbijkomen, de oproep voor deelname aan het televisieprogramma Ninja Warrior Nederland. De oproep liet ik aan me voorbij gaan. Ik had niet het lef om me daadwerkelijk aan te melden. Ik? Kan ik dat?, dacht ik. De angst en twijfel hadden de overhand. “Ja! Natuurlijk kan jij dat”, zei iemand tegen me. Oké, dan doe ik het en ik zie wel hoe het afloopt.
Enkele dagen later ging mijn telefoon. “Hoi Michaelrobbert, je spreekt met Talpa voor het programma Ninja Warrior. Hoe zou je het vinden om een poging te wagen op het Ninja parcours?” Ik stelde wel een voorwaarde aan mijn deelname, want winnen zal ik niet met één been, maar ik wilde met mijn deelname wel een statement achterlaten. Namelijk: laat je handicap geen beperking zijn en durf uit je comfort zone te stappen.
De dag van de opnames brak aan en ik had vrienden en familie opgetrommeld om mij aan te moedigen. De show begon, ik was als 4e ingedeeld om te starten. Vooraf moesten we een show-off doen door langs het publiek te rennen om ons voor te stellen. Hier besefte ik me pas wat mijn deelname betekende, want tijdens de show-off zag ik het publiek gewoon denken: Zie ik dat nou goed? Heeft hij maar één been?
Erg grappig, die gezichten, maar tegelijkertijd benauwde het me ook. Ik rende langs mijn familie, die net als het overige publiek als een dolle stonden te juichen. Daarna wachtte ik tot het mijn beurt was. De eerste 3 deelnemers waren geweest en alle 3 waren ze gevallen bij de eerste obstakels. Ik schrok daarvan, want als het zo moeilijk bleek te zijn, dan zag het er voor mij niet goed uit! Toen was het mijn beurt om aan de start te verschijnen. Mijn moment om te laten zien dat je handicap geen beperking hoeft te zijn. Ik liep met mijn krukken naar het podium. Die tien stappen waren episch. Bij het publiek drong het door dat ik echt op mijn ene been mee ging doen. En bij mij kwam het besef dat ik iets gaafs ging doen en dat heel Nederland dat straks zou zien. Ik stond daar, midden op het podium. Wat er toen gebeurde stokte mijn adem.
Het publiek ging staan en een golf van lawaai kwam bij mij aan. Ruim 700 man stond met open mond mijn start te aanschouwen. Ik sloeg vol, de emotie zat dieper dan ik had gedacht. Wat een intensiteit en wat een power voelde ik op dat moment. Toen hoorde ik de piep om te starten. Ik sprong naar de eerste step. Het publiek schreeuwde het uit en tegelijkertijd schrok ik: wat moest ik mij schrap zetten om niet te vallen! Ik maakte me klaar voor de volgende sprong. En nog één, en nog één. Ik was nu al verder dan de eerste deelnemer. Met mijn vrouw aan de zijlijn als opper motivator en het publiek die als een WK voetbalwedstrijd mij moed in schreeuwde, kwam ik aan het einde. Mijn knie bloedde, maar door de adrenaline boeide me dat niet.
Obstakel twee was een hoog hangelement waarbij de afsprong cruciaal was. Ik ging er aan hangen, zette me schrap en duwde mij naar de overkant. Als een kamikaze kwam ik aan en maakte een mooie afsprong op de mat. Ook hier liet ik deelnemers 1 en 2 achter mij, wat ik nooit had verwacht. Obstakel 3 was een grote rode cilinder die rond kon draaien. Deze cilinder was zeker 4 meter lang en je kon de overkant halen door óf te rennen óf te gaan hangen. Ik heb sterk overwogen om het hinkelend te proberen, maar ik koos uiteindelijk toch om onder de balk te gaan hangen. Hoe kon ik dat doen? Ik klemde mijn been tegen de balk en greep zo hard als ik kon met mijn armen om de balk heen, maar ik merkte al snel dat het een onmogelijke taak zou worden. Zodra ik mijn armen wilde verplaatsen, rolde de balk naar links vanwege het extra gewicht van mijn linkerbeen. Tot 3 keer toe raakte mijn been bijna de grond. Toch was ik er bijna. Helaas, op dat moment viel ik. Het was voorbij, realiseerde ik. Heel graag was ik verder gegaan, want ik wist dat de obstakels na de balk haalbaar waren. Maar mijn deelname was over. Ik klom van de mat, terwijl een uitzinnig publiek mij stond toe te juichen.
There will be obstakels but with hard work there are nog limits.
Ik kijk terug op een unieke ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Ik wil het publiek bedanken voor de overweldigende energie tijdens mijn poging. Ik wil Talpa bedanken voor het toelaten van mijn deelname en ik hoop dat mijn deelname mensen, met en zonder beperking, heeft geïnspireerd om dingen te doen waarvan een ander, of misschien jij zelf ,denkt dat het onmogelijk is.
Kijk hieronder zelf naar zijn spectaculaire Ninja-actie
Van atletiek tot zwemmen: met onze Sportzoeker vind je gemakkelijk jouw favoriete sport of activiteit. Met meer dan 4250 sportclubs is er altijd een sport die bij je past.