Joke (64) is blind en bezoekt geregeld festivals

Lowlands, Rock Werchter en zelfs festivals in het buitenland. Joke gaat er heen met haar man en kinderen. “Ik leerde van mijn jongens hoe ik van een muziekfestival kan genieten.”

Vanaf je vijfigste zou je naar rust verlangen, zeggen ze. Ik luisterde gewoon met mijn twee pubers mee naar hun muziek. Gaandeweg ging ik er nog van houden ook. Dus toen onze oudste met twee popfestivalkaartjes thuiskwam voor hem en z'n broer, besloten mijn partner en ik mee te gaan met hun hele vriendengroep. Onze jongste was nog geen zestien en wij wilden niet dat iemand zich verantwoordelijk voor hem hoefde te voelen. De hele vriendengroep vond het best, en Rock Werchter werd het eerste
festival.

Omdat we al jaren met onze zonen en hun vrienden in ons campertje door Engeland trokken, heb ik er geen seconde over nagedacht of ik zoiets als blinde moeder wel zou kunnen. Achteraf maar goed ook. Want ik was niet voorbereid op het enorme geluidsniveau van de muziek, en ook niet op de geluiden ’s nachts van mensen die verder feesten. Maar als je besluit je niet te ergeren, beleef je iets heel bijzonders.

Met mijn partner dompelde ik me onder in de geluidsgolven. We liepen hand in hand over het terrein en luisterden afwisselend naar de Chilli Pepers, of naar Ramstein,  terwijl onze jongens in de tent dansten. Daar waagde ik mijn oren niet aan, want mijn gehoor is me, omdat ik blind ben, behoorlijk lief. In plaats daarvan lagen we op dekens op het gras, of zaten we aan een picknicktafel te eten en raakten in een droomsfeer. De 'gewone wereld' verdween helemaal naar de achtergrond. Ik leerde van mijn jongens hoe ik van een festival kon genieten.

Na Werchter ontdekten we Lowlands. Er is daar niet alleen muziek, maar ook theater en voordracht. En het genoegen van een theetuin. Doordat ik blind ben, raakte ik soms een beetje 'op een eiland' doordat alle geluiden en gesprekken worden overstemd. In de theetuin vond ik even de rust. Wat anderen hadden gezien, konden ze mij nu vertellen.

De keer daarop bleef mijn partner thuis, maar de jongens besloten unaniem dat ik mee zou gaan naar Lowlands. Er volgden drie heerlijke dagen met bijzondere momenten. Op het terrein ging ik letterlijk van hand tot hand. De één droeg me na verloop van tijd over aan zijn vriend, omdat hij iets ging eten. De ander droeg me even later weer over aan zijn broer, omdat hij zijn vriendin op ging zoeken. Ik werd meegenomen langs de hippiewinkeltjes met de zachte, kleurige kleren en sieraden. En natuurlijk moesten ze met me naar de wc's, op een popfestival een bijzonder geurige ervaring. Ik voelde me de rijkste vrouw van Nederland.

De smaak van festivals heb ik echt te pakken. Ik ben zelfs naar Sziget in Hongarije gegaan: het neusje van de zalm onder de popfestivals. Weer liepen we rond, nu over een enorm terrein. We proefden exotisch eten, dronken sap en water om niet uit te drogen en ik liet mezelf door de klanken overspoelen. De laatste jaren kom ik meestal alleen op kleine festivalletjes, hoewel we het af en toe over 'naar Glastenbury gaan' hebben. Moet ik daar ook niet eens geweest zijn, als doorgewinterde festivalganger?