Zij doet nu yoga met één arm

Lichelle Fisser(24) verloor haar arm bij een busongeluk in India. Maar Lichelle is gewoon doorgegaan met het geven van yogales. Ook met één arm gaat dat gewoon. Via Instagram toont ze haar #amputeelife.

In mei vorig jaar vertrok Lichelle naar India voor haar passie yoga, en om een semester Hindi te studeren. Op een donderdagavond nam ze na college de nachtbus. Met vriendinnen zou ze een lang weekend naar Goa gaan, aan de kust.

‘Rond twee uur ’s nachts schrok ik wakker, toen de bus over de kop vloog – door een klapband, hoorde ik achteraf. ‘Are you okay?’ vroegen mijn studievriendin en ik aan elkaar. Ik had niet meteen door dat mijn arm eraf was. Tot ik naar links keek, en alleen maar bloed zag.’

‘Het enige wat ik wilde is de bus uit zien te komen. Pas buiten begon ik de pijn te voelen. Voor mijn gevoel duurde het maar een minuut of tien voor er een heel crappy ambulance was. Er werd nog een plastic zak op mijn benen gelegd, daar zaten de armen in van mij en een andere vrouw. Ik kon alleen nog maar gillen: ‘Haal weg!’

‘Toen we in het ziekenhuis niet terechtkonden, hebben we drie uur rondgereden, terwijl ik misselijk was van de morfine en in shock begon te raken. Ik zweette enorm, ik had het koud en werd moe. ‘Wakker blijven!’ bleef een vriendin die meereed roepen. Maar ik was echt héél dicht bij het einde.’

In een volgend ziekenhuis werd ze meteen naar de intensive care gereden. ‘Ik kreeg zeven zakken bloed toegediend en moest eerst stabiliseren. Ik wilde ook helemaal niet geopereerd worden voordat ik mijn ouders aan de telefoon had gehad, want ik wist niet of ik het zou overleven.’

‘Binnen zes uur schijn je verloren ledematen nog te kunnen redden. In de ambulance hebben we nog gebeden, een yoga chant, dat mijn arm er aangezet kon worden. Maar de arts zei: ‘Sorry, dat gaat niet meer.’ Plotseling voelde ik me zó alleen. ‘Ik ben yoga-docent!’ riep ik. ‘Die arm moet er weer aan!’

‘Mijn leven is voorbij, dacht ik. Tot iemand me de Instagram van Bethany Hamilton liet zien. Een professioneel surfster, van wie de arm is afgebeten door een haai. Zij is getrouwd, heeft een baby gekregen en surft nog steeds. Die dingen konden dus allemaal nog gewoon!’

‘Meer voorbeelden vond ik nauwelijks. Ik besloot dat het belangrijk was om zelf te laten zien dat ik nu misschien nog wel meer uit het leven haal dan eerst. Juist omdat het zo’n close call was. ‘Fuck die arm, je leeft nog’, zei mijn vriend meteen al aan mijn ziekenhuisbed.’

‘In de zomer staren mensen wel meer. In de winter denken ze door alle kleren dat je je arm gebroken hebt. Zelfs in een T-shirt valt het trouwens lang niet iedereen op. Ik vind het niet erg om erover te vertellen. Via Instagram heb ik ook al een paar berichtjes gekregen van anderen, die er iets aan hebben. Eentje was heel heftig, van een jongen die de dag ervoor zijn amputatie had gehad.’

‘Natuurlijk is het kut. In het begin heb ik een paar keer echt héél hard moeten huilen. Daarna heb ik er nooit meer een traan om gelaten. Schrijven is het lastigst. Ik was namelijk linkshandig. Ik schrijf nu heel lelijk en bovendien krijg ik er fantoompijn van. Mijn linkerhand wil nog graag meedoen. Eigenlijk heb ik bijna altijd wel pijn. Meestal voelt het alsof mijn arm slaapt.’

Op instagram.com/lichellefisser toont ze haar #amputeelife. In oktober vorig jaar lag ze nog in het ziekenhuis, in november boekte ze een ticket naar Sri Lanka, nam surflessen en stond ze voor het eerst weer op een yogamat. ‘Heel confronterend. Niet alleen omdat ik mijn arm miste, ook omdat ik voor yoga immers in India was. Terug in Leiden heb ik ashtanga yoga, mijn stijl, weer opgepakt. Ik geef nu ook weer les. Ik moest even zoeken naar hoe ik dingen moest voordoen en hoe ik aanpassingen moest aangeven met één arm. Maar het ging goed.’

Bij de revalidatie trof ze niet echt vergelijkbare gevallen. ‘Ik heb me rotgezocht, ook op Instagram, maar ik ken niemand anders met één arm die aan yoga doet. Wel wat meiden met een beenprothese, of voor hun hand of onderarm. Wat van mijn arm resteert, is te kort, of ik zou zo’n ding helemaal om me heen moeten binden. Je hebt ook van die bionic arms, waarmee je drie jaar moet trainen om een glas water te pakken. Dan pak ik dat glas wel met rechts.’

‘Yoga en het boeddhisme hebben me geholpen. In Dharamsala, de woonplaats van de Dalai Lama, vroeg een monnik me ooit: ‘Stel, je verliest morgen je arm, ben je dan een deel van jezelf kwijt?’ En inderdaad: ik ben geen ander persoon geworden.’

Bron: mareonline.nl, tekst Marleen van Wesel