Waarom zou je sporten als je altijd moe bent? Nou, omdat je daar dus gek genoeg minder moe van wordt, merkt Vala

Vala (35) heeft Multiple Sclerose. Naast dat ze vaak pijn heeft, is ze eigenlijk altijd moe. Maar tegelijkertijd moet ze van de dokter veel sporten. Niet de beste combinatie. Want: hoe krijg je jezelf naar de sportschool gesleept als je toch al op je tandvlees loopt?

De vermoeidheid vind ik misschien nog wel het ergste aan mijn MS. Want het feit dat ik vaak pijn heb is vervelend, maar op de één of andere manier wen je daaraan. En als het echt te erg wordt, dan zijn er altijd nog pijnstillers die de scherpe kantjes er vanaf halen. Bovendien komt de pijn in vlagen. Sommige periodes is het er, maar soms ook weer een tijdje niet. Maar de vermoeidheid, die hemeltergende vermoeidheid, die is er gewoon altijd. Daardoor voel ik me op mijn 35ste vaak al een oud wijf. Wat best een probleem is, aangezien mijn arts en mijn fysiotherapeut besloten hebben dat ik de conditie van een jonge blom moet kweken, in een poging ervoor te zorgen dat ik zonder rolstoel de 95 haal. Maar ja, na een hele dag werken ben ik al gesloopt. Dus daarna nog anderhalf uur joggen op de loopband van de Fit 4 Free is dan, op z’n zachtst gezegd, een uitdaging.

Hoe ik dat dan doe? Tja, eigenlijk is het nogal simpel: door het dus gewoon maar te doen. Want wat moet, dat moet. En waar sporten voor veel mensen recreatief, of in ieder geval optioneel is, is het voor mij eigenlijk gewoon verplicht. Want zo gezond mogelijk blijven is voor een ziek persoon een must. Als ik mijn lichaam niet in acht neem, dan is het geen kwestie van op een gegeven moment misschien alleen paar kilootjes teveel en wat stramme ledematen. Het kan, in het ergste geval, zelfs een kwestie zijn van leven of de dood. En ik ben altijd nog liever doodmoe dan écht dood. Dus sleep ik mezelf vier keer per week naar sportschool en zwembad, waar ik dan door mijn vermoeidheid heen probeer te pushen, wat, als ik eenmaal bezig ben, eigenlijk ook altijd wel lukt. En nou ja, dat koude zwembadwater helpt ook best goed mee om wakker te blijven.

Mijn leven is behoorlijk veranderd sinds ik mijn diagnose heb gekregen. Het bestaat nu voornamelijk uit werken, sporten, mijn kinderen verzorgen en slapen. Dat is soms best wel saai, maar het is de enige manier waarop het kan. Mijn lijf, mijn conditie is prioriteit nummer één geworden. En, na een eerste periode van verzet, vind ik dat eigenlijk niet eens meer erg. Het sporten is onderdeel van mijn leven geworden en inmiddels kan ik het niet meer wegdenken uit mijn leven. Ik ben het bovendien fijn gaan vinden, omdat het ervoor zorgt dat ik beter in mijn vel zit. Vanuit esthetisch oogpunt bekeken, maar dat is niet eens van belang. Want door mijn MS weet ik, sporten moet je eigenlijk niet doen voor een mooi lijf, je moet het doen voor een gezond en sterk lijf. Ook, of misschien wel juíst, als je dat lijf niet zelden met de grootst mogelijk moeite voort moet slepen.

Ja, ik ben moe. Altijd moe. Maar ik sta toch in die sportschool. Want ik weet dat ik nog veel moeier zou zijn als ik dat niet zou doen. Omdat ik deze vermoeidheid niet weg kan rusten, niks bereik met ieder avond bankhangen, of een keertje vroeg naar bed gaan. Ik put mezelf uit, zodat ik minder moe ben. Een vreemde paradox, en toch is het waar. Want inmiddels voel ik me meestal weer 35 in plaats van 75. Dat strakke fitgirl-lichaam zal als ik die leeftijd echt bereik inmiddels wel op z’n retour zijn, maar ach, inmiddels weet ik dat een mooi lijf in geen enkel opzicht op kan tegen een sterk en gezond lijf. En wie weet, als ik dan straks 75 ben, voel ik door al het sporten misschien wel opeens 25.