Deze opmerking deed zijn hele perspectief op zijn aandoening veranderen

Hoe kan iemand zoiets kwetsends zeggen, kun je je afvragen. Maar Tim hielp het uiteindelijk om zijn zelfbeeld juist iets meer te accepteren.  

Ik ben Tim, ik studeer voor sportleraar en ik ben geboren met een zeldzame ziekte waardoor ik een aangeboren afwijking heb aan mijn handen en voeten. Ik heb maar twee tenen aan elke voet, en vier vingers aan elke hand. Dankzij heel veel ziekenhuisbezoekjes en operaties, kan mijn lichaam nu goed functioneren en ondervind ik maar weinig beperkingen. Het is dus niet het lichamelijke aspect waar ik last van had, maar mijn eigen zelfbeeld. En daar werd ik op een dag pijnlijk mee geconfronteerd.

Een jaar geleden was er een moeder die me zei ‘dat ik handschoenen moest dragen in het openbaar, omdat mijn handen walgelijk zijn om te zien.’ Ze zei dit terwijl haar kind naast haar stond. Het moment waarop ik dit te horen kreeg, deed me echt even van binnen knakken. Ik dacht dat ik mijn aandoening en mijn zelfbeeld had geaccepteerd. Door deze opmerking kwam ik erachter dat dat helemaal niet het geval bleek te zijn.

Ik was al gewend om aangestaard te worden, de vieze blikken van mensen als ze mijn handen zien, het gegluur en het gefluister. Dat was allemaal niet nieuw voor me en ja, ik heb heel wat opmerkingen gehoord de afgelopen jaren, maar nog nooit zoiets confronterends als dit. Twee dagen lang sprak ik met niemand. Ik ging naar de kust om na te denken waarom ik zo van slag was. Wáárom trok ik het me zo erg aan wat die vrouw tegen me had gezegd? De conclusie was simpel: dat kwam omdat zij de enige was die echt durfde te zeggen wat veel anderen denken.

Terwijl ik over de zee uitkeek, beloofde ik mezelf om aan mijn zelfbeeld te werken, om innerlijk sterker te worden. Ik wil me goed voelen in mijn eigen lichaam. Ik wil daar niet de goedkeuring van anderen nodig hebben. Ja, ik heb vier vingers en twee tenen. Ik heb ontelbaar veel operaties gehad. Ik heb gehoord dat er veel dingen zouden zijn die ik niet zou kunnen. En hier ben ik, en ik onderneem meer dan de meeste mensen doen. Ik ben zo geboren en ik heb hier niet zelf voor gekozen. Ik ben mijn handicap niet, maar misschien had ik het mis. Misschien liet ik me toch te veel leiden door wat mensen van me dachten.

Daarom wil ik mezelf en andere mensen aanmoedigen om jezelf te accepteren. Werk daar aan, en blijf daar aan werken. En ik wil de moeder die haar opmerking tegen me maakte bedanken voor haar venijnige kritiek. Op het moment dat ze het zei brak ik, maar uiteindelijk deed haar opmerking me innerlijk groeien op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden.

Ik ben degene die het verhaal over mijn eigen leven vertelt, over wie ik ben. Niet anderen.

Bron: https://attitudelive.com/read/Blog-Controlling-Your-Own-Narrative