‘Superman’ Christopher Reeve voorspelde dat een dwarslaesie ooit genezen kon worden. Waarom is dat nog niet gelukt?

30 september 2017

September 2021. Dat is het moment waarop voorspeld werd dat een dwarslaesie genezen kan worden. Nog vier jaar dus. Het zou de dag moeten zijn die gemarkeerd en herinnerd zal worden als een ‘enorme doorbraak in de medische wetenschap’.

Realiteit is het niet, maar dit is wat mensen willen: een datum. Een moment om naar toe te werken. De realiteit is dat een dwarslaesie niet genezen zal worden in september 2021.  En natuurlijk kan je hier helemaal geen datum aanhangen. De oplossing voor genezing, als die er al is, zal een lange, ingewikkelde weg moeten bewandelen. Het goede nieuws is dat het een proces is, en dat dat proces gaande is. Maar ondertussen speculeren over een datum waarop het moet gebeuren, dat maakt de meeste mensen met een dwarslaesie ronduit geïrriteerd. Want er is nou eenmaal geen datum en ook geen zekerheid dat dit zal gebeuren.

Het was 1995 toen Christopher Reeve zijn nek brak. Christopher Reeve, de acteur die de rol van Superman had gespeeld, de belichaming van onoverwinnelijkheid, werd gereduceerd tot een man die alleen nog maar zijn nek kon bewegen. Van het één op het andere moment werd hij afhankelijk van een beademingsmachine. Vanaf dat moment deed hij een overmoedige bewering: op een dag zou hij weer lopen.

Dat is haast net zo’n grote bewering als destijds de belofte van president Kennedy, die zei dat een maanlanding binnen tien jaar een feit zou zijn. Kennedy deed de uitspraak, maar de NASA moest ‘m alleen nog even zien te vervullen.

Christopher Reeve was ook zo’n grote, publieke  persoonlijkheid die zo’n bewering kan doen en geloofd werd. Een jaar na zijn ongeluk speechte hij tijdens de Oscars waar hij met een staande ovatie werd beloond bij elk woord wat hij zei. Zijn uitspraak bracht een belofte met zich mee, maar negen jaar later stierf hij zonder zijn doel te hebben bereikt.

Maar de nalatenschap van zijn uitspraak is bewaard gebleven in verschillende vormen. De medische wetenschap heeft niet stilgestaan om een manier te vinden met de oplossing te komen die door Reeves beloofd is. Maar om de realiteit kunnen we gewoonweg niet heen. Christopher Reeve beloofde in 1995 dat er een genezing zou komen voor mensen met een dwarslaesie. Die belofte is nog altijd niet vervuld. Wat is er dan in vredesmaan de afgelopen 22 jaar dan eigenlijk gebeurd?

Vraag 1: ‘Ik heb verhalen in het nieuws gezien over mensen die weer kunnen lopen. Er moet iets zijn wat werkt, toch?’
Helaas, dat is niet zo. Op dit moment is de medische wetenschap gewoon nog niet zo ver. Er is veel onderzoek gedaan, en er zal ook nog heel veel onderzoek gedaan worden.  Maar nog altijd zijn er geen wonderbaarlijke doorbraken gedaan, er is nog geen winnende formule gevonden en er is nog geen Eureka moment geweest.

En ja, de verhalen van mensen die opeens weer een beetje kunnen lopen, die verhalen kennen we allemaal. Er zullen vast mensen zijn die een klein beetje bewegingsfunctie  hebben teruggekregen. Maar dat houdt niet in dat er een genezing is voor iedereen met een dwarslaesie.

Vraag 2: waarom duurt het zo lang voordat een dwarslaesie genezen kan worden?
Simpel gezegd verbindt de ruggengraat ons lichaam met onze hersenen. Als onze hersenen aan het lichaam wil vertellen om iets te doen, dan geeft het hoofd die boodschap door via de ruggengraat. Er moet op dat moment belachelijk veel informatie langs een hele smal koordje, haast zo smal als een breinaald. Zo smal is de weg waar de signalen uit het hoofd door het lichaam worden gestuurd.

Dus wat gebeurt er als niet te bevatten hoeveelheid aan berichten langs een hele smalle ruggengraat moeten, terwijl de ruggengraat zwaar beschadigd of gewoon helemaal stuk is? Zenuwcellen kunnen zich nou eenmaal niet uit zichzelf repareren. Waar en wat moet je doen om de schade aan de ruggengraat te herstellen?

Vraag 3: Heeft de medische wetenschap überhaupt iets bereikt al die tijd?
Op dit moment worden er verschillende dingen onderzocht. Er wordt geëxperimenteerd met gen-therapie, anti-oxidanten en liposomen in een poging om zenuwcellen opnieuw te laten aangroeien in de ruggengraat. Maar ja, zoals gezegd: het blijft heel, heel lastig.

Vraag 4: Wat moet er gebeuren?
Er zijn nu medicijnen ontwikkeld die gegeven kunnen worden vlak nadat iemand zijn ruggenwervel heeft beschadigd of gebroken, om de uiteindelijke beschadiging te beperken. Is dat alles, zul je misschien denken. Want dat is nou niet bepaald ‘het genezen van een dwarslaesie’. Maar deze medicijnen kunnen een groter verschil uitmaken dan je denkt. Er lopen zo veel zenuwen door de ruggenwervel. En het zijn die zenuwen die er voor zorgen dat we kunnen bewegen. Als de beschadiging zoveel mogelijk beperkt kan blijven, dan kan dat het verschil uitmaken tussen iemand die onafhankelijk kan leven, en iemand die altijd afhankelijk zal zijn in zijn of haar dagelijks leven.

Bron: https://attitudelive.com/read/Blog-Christopher-Reeve-promised