Zijn ouders lieten hem vallen, hielpen hem opstaan, en zo leerde Redo met zijn beperking op eigen benen te staan.

Breakdanser Redo (28) werd geboren met een net iets anders lichaam dan de meeste mensen.  Hij heeft zich er nooit door laten stoppen. Hij heeft nu een eigen dansschool en geeft overal ter wereld dansvoorstellingen.

“Ik kwam ter wereld met een korte rechterarm, aan beide handen mis ik een paar vingers, ik heb geen rechterheup en mijn rechterbeen is korter. Mijn ouders gingen daar heel goed mee om. Veel ouders die een kind met een handicap krijgen zijn erg voorzichtig, maar mijn ouders lieten me vallen, hielpen me opstaan en het opnieuw proberen. Dat heeft mij heel erg geholpen. Het wakkerde de drive aan die ik toch al had.

Mijn motto is No Excuses. No Limits! Geen excuses, geen grenzen. Dat zat er al jong in en nu nog steeds. Een handicap hoeft je niet te belemmeren. Dat zou ik ook tegen ouders willen zeggen: Laat je kind gewoon kind zijn en wees niet te beschermend. Laat ze hun ding doen, hun passie volgen. Er zijn mensen die hun kind naar een speciale school sturen omdat ze een onderarm missen. Hierdoor kan hun intelligentie zich niet optimaal ontwikkelen en gaan ze zich heel speciaal voelen, terwijl je als kind niets liever wilt dan gewoon zijn. Ik wilde zelf ook niet steeds met mijn handicap worden geconfronteerd.

In de puberteit heb ik wel met mezelf geworsteld. Op moeilijke momenten zei ik tegen mezelf: ‘Wat zit je nou te zeuren, man. Je kunt er toch niets aan veranderen’. En dan ging het weer. Als vijftien jaar geleden tegen me was gezegd dat er een operatie bestond waarmee mijn hele lijf normaal kon worden gemaakt, had ik het zeker gedaan. Nu niet meer. Ik ben heel blij met alles wat ik heb bereikt. Daar heb ik keihard voor gewerkt. Dit ben ik en ik ben mezelf. Ik ben trots op wie ik ben.

Dansen hoort bij mij. Ik begon ermee op mijn veertiende. Op school zag ik een stel jongens breakdancen in de pauze. Ik vond het zo tof dat ik op les ben gegaan. Heel spannend, want dansen was iets heel nieuws. Mijn balans is anders, ik beweeg anders en in het begin zag het er niet uit. Omdat ik het zo leuk vond om te doen, zette ik door. Ik verkende mijn lichaam en ontdekte dat ik veel meer kon dan ik dacht. Dansen is heerlijk. Het geeft een heel vrij gevoel. Als ik dans, vergeet ik alles. Ik ben alleen maar bezig met de muziek en met welke bewegingen ik ga maken. Ik let totaal niet op de mensen om me heen of wat ze van mij denken.

Ik loop soms tegen de grenzen aan van mijn lichaam. Het werkt niet altijd lekker mee en bewegingen lukken niet altijd. Maar ik laat me niet stoppen door die grenzen. Dan bedenk ik gewoon iets anders. Dansen en bewegen maakt iets los. Als ik een slechte dag heb en tóch ga bewegen, voel ik me altijd beter. Wat je ook hebt, wat er ook met je is, er is altijd wel een manier om in beweging te komen. Behalve dat het gezond is, brengt het ook veel positiviteit.

Ik heb in Gorinchem mijn eigen dansschool ‘Roots’ en zit in de heel toffe breakdancegroep ILL-Abilities. Deze bestaat uit breakdancers met een lichamelijke handicap. We komen uit allerlei landen, waardoor het moeilijk is om bij elkaar te komen en op te treden. Dat zou ik wel meer willen. Het is gewoon heel fijn om met een dans mensen te raken. Dat ze eindelijk de stap durven te zetten om hun leven te veranderen. Als je een handicap hebt, word je in een hokje geplaatst. Heel veel dingen worden bij voorbaat van je lijstje geschrapt. Ik hoop dat ik extra power kan geven, zodat mensen zien dat een beperking je dromen niet hoeft weg te vagen. Ik wil laten zien dat je úit het hokje kunt.”

Meer weten over Redo? Dat kan op www.iamredo.com

Fotografie: Thijs Huizer