Blog 1 Nicole 'De Dam tot Damloop'

Sinds deze maand ben ik ambassadeur van Uniek Sporten. Ondanks dat ik doofblind ben, sport ik met veel plezier. Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn hardloopavonturen en hoop dat ik anderen met een beperking kan inspireren om ook te gaan bewegen!

De Dam tot Damloop
Vorige week zondag heb ik met een ingetapete enkel op de valreep toch de Dam tot Damloop uit kunnen en mogen lopen. Ik was die week ervoor geblesseerd geraakt en het was maar de vraag of ik kon starten. Wat een enorm positief gevoel heb ik aan deze loop overgehouden. Voor de mensen die de Damloop niet kennen, het is een strak georganiseerd hardloopevent. Er lopen ongeveer 45.000 mensen op zondag de hele Damloop, een afstand van 16,1 kilometer. De start is op de Dam te Amsterdam en de finish in Zaandam. 

Vermoeid
Dit jaar was ik gespannen en vermoeid in de auto onderweg naar de start en het meetingpoint van Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Doofblindheid (SWODB). Zou het met een blessure lukken de finish te halen? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. De ene gaap volgt de andere op, na een korte nacht met slechts drie uur slaap.

Michel Tielbeke
In Amsterdam worden we vlakbij Amsterdam Centraal afgezet, en hoeven maar een klein stukje te lopen. Door Marijke in mijn vizier te houden steek ik vlak achter haar de weg over, scannend komen we al snel aan bij de groep. Dan zie ik Michel Tielbeke, onze paralympische zwemmer. Michel heeft net als ik het Usher syndroom. Hij is volledig doof geboren en heeft een evenwichtsorgaan die niet goed functioneert. Hij maakt zijn belofte van vorig jaar waar en gaat starten vandaag. Echt ontzettend gaaf dat hij er is, ondanks dat zijn buddy afgelopen week heeft moeten melden dat ze niet kon starten. In de appgroep van de Damloop SWODB heeft Michel een oproep gedaan voor een buddy, waar al binnen een half uur vier reacties op kwamen. Echt ontzettend sportief dat de kanjers in deze sportieve groep zo mee willen denken om het sporten voor Michel mogelijk te maken. Nadat iedereen zijn startnummers heeft gekregen lopen we samen naar het startvak. Een halve minuut voor het sluiten van het startvak staan wij erin, het eerste hek was zelfs al dicht. Vanaf hier moet Michel, die normaal met gebarentaal of tactiele gebaren communiceert, het doen met Erik, die niet gebarentaalvaardig is. Gelukkig hebben ze samen een paar gebaren voor tijdens het hardlopen afgesproken en zijn ze met een lint verbonden. Diep respect heb ik voor dit gelegenheidsteam, ze durven het toch maar samen aan! Wat een enorm avontuur is dat en wat kan ik genieten van deze prachtmensen die in mogelijkheden denken in plaats van in beperkingen.

Van start
Het startschot klinkt en we gaan van start. Ik loop rechts van mijn vaste buddy Andy over de startdrempels. De groep sprint weg, blijkbaar is iedereen zo vol van adrenaline dat ze fanatiek starten. Wij starten langzaam, Andy functioneert letterlijk als mijn anker, laat mij weinig ruimte via het lint en houdt het tempo stug op rustig. Hij voelt mij ongetwijfeld onrustig bewegen, mijn lijf moet zich echt inhouden.

Door de tunnel
We slaan de hoek om, de weg wordt breder en om ons heen wordt het al rustiger. Hier houd ik van, het gevoel van ruimte, dat geeft me een veilig gevoel en kost veel minder energie. Dan gaan we naar beneden, het zwarte gat van de tunnel komt in zicht. Andy zegt: “hoor je de trommels al?”. Ik reageer met “ik hoor nog niets”, vijftig meter verder staan we op het punt om de tunnel in te gaan, en het geluid van de trommels overvalt me. Snel zet ik het volume van mijn gehoorapparaat uit. Ik voel het ritme van de trommels door mijn lichaam heen trillen. Een paar meter verder voel ik niets meer, voorzichtig zet ik mijn geluid weer aan. Dit jaar was ik voorbereid op het plotse duister. Door mijn oogziekte is de lichtovergang zo groot dat ik letterlijk een paar minuten blind loop in de tunnel, gaandeweg zie ik steeds meer. Na een paar minuten gaat de weg weer omhoog, ik zie het niet echt, maar voel het aan de stand van mijn voeten. Op weg naar de uitgang, het licht en de frisse lucht, ik kijk ernaar uit. 

We naderen het zes kilometer punt. Het zeurt aan de binnenkant van mijn linkerenkel. Vooral heuvel op voel ik de pijn heftiger, alsof er dan meer druk op komt. Andy geeft aan dat hij al een tijdje de alarmen van mijn horloge af hoort gaan, dat staat ingesteld op een hartslag van 180 hartslagen per minuut. Mijn maximum hartslag ligt op 201, maar daar mag je immers niet lang op lopen, vandaar de veiligheidsmarge. Het gaat echter prima, maar ik geef Andy wel aan dat ik nu continue pijn heb aan mijn enkel. We beslissen samen dat we vanaf hier de steilste stukken wandelen. Het is het niet waard om hier een langdurige blessure aan over te houden. Conditioneel gaat het nog steeds lekker. Bij negen kilometer pak ik een halve banaan die ik al wandelend opeet.

We naderen het tien kilometer punt. Vorig jaar zat ik hier helemaal kapot, nu voel ik me nog fris en fysiek fit. Ik baal van mijn enkel, mijn gevoel zegt me dat we anders mooi in de buurt van de richttijd hadden kunnen komen. De laatste kilometers zijn heuvelachtig, veel kleine klimmetjes, scherpe bochten en we lopen weer op bestrating met erg veel putdeksels. Andy moet soms letterlijk om de lopers en de putten heen slalommen met mij. Wat zijn we ontzettend blij dat het dit jaar op dit stuk van het parcours minder druk is en dat er minder muziekbands staan. Nu kunnen we tenminste nog communiceren.

De laatste kilometer breekt aan. De menigte neemt toe, de laatste brug komt in zicht en we zijn volgens Andy op het hoogste punt. Eindelijk, nu gaat het alleen nog maar naar beneden. De laatste vierhonderd meter lopen we zalig uit en redt Andy me nog van een putdeksel die diep lag. Wat geweldig, totaal onverwacht hebben we het toch uitgelopen! Ondanks al het wandelen zijn we sneller dan vorig jaar. De eindtijd is 1:58:47. Opgelucht, blij en energiek passeren we de finish. Alle lopers van de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Doofblindheid zijn heelhuids gefinisht. Er is een prachtig bedrag van bijna negenduizend euro opgehaald en we hebben met een heerlijke lunch, gemaakt door de vrijwilligers, de dag geweldig afgesloten. Op naar volgend jaar!