Als je aan mijn rolstoel komt, dan kom je aan mij

10 oktober 2017

Je zou nooit zomaar iemands wandelstok afpakken. Of iemands krukken. Dus waarom zou je wel iemand z’n rolstoel zomaar vastpakken en ergens heen duwen zonder van te voren even aan de rolstoelgebruiker te vragen of dat oké is?

Veel mensen zien iemand in een rolstoel als een kans om ‘een goede daad’ te verrichten die dag. Om de arme, gehandicapte man of vrouw te helpen die duidelijk iets niet kan wat jij wel kan. Maar over het algemeen kunnen we heel goed wat jij ook kunt. We doen er misschien wat langer over, maar we kunnen het wel.

Zoals de bus uitrollen met je rolstoel bijvoorbeeld. Het kost even tijd, ik moet vaak even heen en weer rijden om mezelf in de juiste positie te manoeuvreren en dat duurt even in zo’n smal gangpad. Maar dat betekent niet dat ik het niet kan. Het is juist belangrijk dat ik dit zelf doe. Een rolstoel geeft me mijn mobiliteit terug. En mijn onafhankelijkheid.

Op een dag had ik iets langer nodig om mezelf uit de bus te rijden, toen een vrouw me zomaar bij mijn rolstoel greep en me naar de deur duwde, waar mijn vrienden met wie ik was ook stonden. Ze richtte het woord tot mijn vrienden. “Ik dacht, ik help maar even.” Tegen mij zei ze niks. Ze had me ook niet gevraagd of ze me moest helpen. Ik kreeg een klopje op mijn schouder en een ‘alsjeblieft’. Zij zal verder gegaan zijn met het gevoel dat ze iets heel goeds had gedaan. Ik zelf was verbijsterd, verdrietig en ik had een zere vinger die dankzij haar onverwachte actie tussen de spaken terecht was gekomen. 

Een andere gebeurtenis: Een buschauffeur, met veel passagiers aan boord, stopte bij de bushalte maar klapte het oprij-plateau maar halverwege uit. Hoe moest ik hier met mijn rolstoel opkomen? “Kom op, je kunt het”, zei de buschauffeur. Ik wilde gewoon de bus in, en op deze manier hield ik iedereen op. De zenuwen braken me uit, en ik voelde me extreem ongemakkelijk. Het liefst had ik ter plekke onzichtbaar willen worden. Voorin de bus hoorde ik wat mensen mompelen. Ze waren geïrriteerd. Niet geïrriteerd vanwege de buschauffeur, maar geïrriteerd vanwege mij.

De buschauffeur stond op. Ik dacht dat hij het oprij-plateau nu helemaal voor me zou uitklappen zodat ik eindelijk de bus in kon! Helaas, ik had het mis. Zonder iets te vragen trok hij me in mijn rolstoel naar achter en staken mijn voorwielen in de lucht. Ik was als de dood, ik had echt het idee dat ik achterover viel. Ik was volkomen overgeleverd aan een vreemde.

Toen ik eenmaal in de bus zat, nam hij weer plaats achter het stuur terwijl verschillende passagiers hem prezen omdat hij me zo goed geholpen had. Ondertussen zat ik gestresst en zelfs bibberend in mijn stoel van de schrik.

Voordat je iemands rolstoel pakt om hem of haar te verplaatsen: vraag eerst even of dat nodig is. Sta niet gek te kijken als het antwoord ‘nee’ is, en laat het daarbij als dat het geval is. Het is namelijk niet makkelijk om ‘nee’ tegen iemand te zeggen.

Zoals ik aan het begin al zei: zou je een vreemde zomaar vastpakken en naar een andere plek duwen? Zou je iemands krukken afpakken? Nee, natuurlijk doet niemand dat! Waarom zou je dan wel een rolstoel ergens heen duwen, zonder het van te voren even te vragen? Behandel ons als mensen. Dat zijn we tenslotte ook.

Heb jij dit zelf ook weleens meegemaakt? Reageer op onze Facebook pagina.

Bron: The Mighty