5 onrealistische eisen die de meesten aan zichzelf stellen als ze ziek zijn of een beperking hebben

11 oktober 2017

‘Je moet leren om jezelf niet voorbij te rennen’, zei de dokter nadat ik mijn diagnose te horen had gekregen. Mijn stokpaardjes waren altijd: work hard, play hard. Multitask! Blink overal in uit. Als je de eerste niet bent, dan ben je de laatste. En nu werd ik opeens verteld om het rustig aan te doen.

Dat deed ik dus niet. Tot ik instortte. Toen realiseerde ik me, dat mijn gezondheid belangrijk is. Dat ik belangrijk ben. Mijn lichaam had rust nodig. En om te beginnen moest ik alle onrealistische verwachtingen die ik had, onder de loep nemen. Dit waren de vijf gedachten die me het meest parten speelden.

1. Als je je even goed voelt, profiteer daar dan door zoveel mogelijk werktaken op je te nemen.
Een verschrikkelijk advies. Toch doe ik het nog steeds. Als ik me maar even goed voel dan duik ik in een project waarvan de omvang nog veel te groot voor me is. Meestal eindig ik temidden van een hoop rommel (letterlijk) en ben ik niet eens in staat om de troep op te ruimen omdat te veel van mijn lichaam heb gevergd.

2. Doe extra vrijwilligerswerk, want de afleiding kun je goed gebruiken.
Neem geen grotere happen dan je kunt kauwen. Niemand zal minder goed over je denken als je je niet inzet voor een organisatie, maar voor jezelf. Afleiding is prima, maar laad niet teveel verantwoordelijkheden op je schouders.

3. Niemand hoort je graag klagen, dus lieg over hoe je je echt voelt.
Dat is natuurlijk ook geen slimme zet. Eerlijk zijn houdt niet in de je klaagt, het betekent simpelweg dat je de waarheid spreekt. Als je zegt dat het fantastisch gaat dan zullen ze allemaal leuke dingen bedenken om samen met jou te gaan doen. Voor je het weet ga je mee om te winkelen, of mee naar die nieuwste film, terwijl je daar nog helemaal niet in staat toe bent. Niemand kan ervaren hoe het is om chronische pijn te hebben, maar dat wil niet zeggen dat je het maar moet verzwijgen. Laat anderen weten hoe je je voelt.

4. Als iemand je hulp aanbiedt, dan wijs je dit beleefd af. Niemand houdt toch van een profiteur? 
Ik heb op mijn 35ste pas voor het eerst om hulp leren vragen. Ik moet lachen als ik kleuters hoor zeggen ‘Ik kan het zelf’. Maar jij bent geen kleuter meer die anderen moet bewijzen dat je onafhankelijk bent. We weten allemaal dat je veel dingen zelf kunt. Maar dat betekent niet dat je alles zelf hoeft te doen! Mensen vinden het fijn om anderen te kunnen helpen. Dus waarom laat je ze dat niet toe op de momenten dat je dat nodig hebt? Dus sta het toe dat iemand een recept voor je ophaalt bij de apotheek, dat iemand je rolstoel even duwt als jij dat wilt, of dat iemand boodschappen voor je haalt.

5. Voel je schuldig omdat jij niet ‘jouw deel’ van het huishouden op je kan nemen.
Als we ons toch al niet geweldig voelen, moeten we ons dan ook nog eens schuldgevoel op ons nemen? Waarom zouden we onszelf dat aandoen? Jouw dierbaren begrijpen dat je minder kan als je conditie dat niet toelaat. Denk je dat ze ook nog eens willen dat je je schuldig voelt? Als je hier echt mee worstelt, dat je partner meer taken uitvoert in het huishouden, ga dan in relatietherapie om hier je weg in te vinden.

Waar het om gaat is, is dat het geen competitie is waaraan je meedoet en waardoor je zo goed mogelijk moet presteren. Wees mild voor jezelf, en hou in gedachten dat je doet wat je kan.

Heb geduld, luister naar je lichaam en naar je intuïtie en laat je niet gek maken door jezelf voorbij te rennen.

Bron: The Mighy