Met een prothesebeen op een paard zitten, dat leek Penny geen lolletje. Maar wat vond ze het een gave ervaring!

Penny Skarou komt uit Griekenland en is singer-songwriter. Toen ze in Athene werd aangereden, verloor ze haar been.

Ik daag mezelf graag uit. Dat deed ik op twee benen al en dat doe ik op één been nog steeds. Al snel nadat ik mijn eerste, tijdelijke prothese kreeg aangemeten, liep ik als model mee bij een modeshow. Met mijn nieuwe prothese liet ik mezelf na een paar maanden in het zadel van een immens groot paard hijsen. Zowel de catwalk als de rug van een paard zag ik voor het eerst van mijn leven na mijn ongeluk. Het zou me daarvoor al beangstigd hebben, daarna kwam er nog een factor bij. Angst is goed, als je je er maar overheen weet te zetten. Daarna brengt het je voldoening.

De modeshow in Athene, van ontwerper Erotokritos, was opgedragen aan ‘de glimlach van een kind’, een organisatie die geld inzamelt voor kinderen met kanker. Ik liep mee op de catwalk om bij te dragen aan dit goede doel en om te laten zien dat alles te overwinnen is: angsten, vooroordelen, stereotypes. Dat klinkt mooi, maar het daadwerkelijk doen is wat anders. Een modellenloopje nabootsen op een prothese die nog vreemd aanvoelt, met duizenden ogen gericht op je nog wankele benen? Ik kan je zeggen, dat is geen lolletje. Toch deed ik het. Met een zonnebril op, dat hielp. Achteraf voelde het als een overwinning.

Net als die eerste keer dat ik op een paard klom. Nog nooit eerder had ik paard gereden, het stond wel al een tijdje op mijn wensenlijstje. Na het ongeluk was die wens verder naar boven geklommen. Want ja, weer een uitdaging hè? Wat zou nu uiteindelijk groter zijn: de angst om van dat beest af te vallen en er nog meer narigheid aan over te houden of de wil om zelfs de grootste uitdaging in de ogen te kijken? Het laatste won. Het paard voelde mijn angst, maar het dier voelde ook dat ik geen doorsnee berijder was. Aan de ene kant van zijn buik voelde hij een bekend en vertrouwd been, aan de andere kant een harde, kunstmatige versie daarvan. Net zo vreemd als het voor hem was, was het ook voor mij. We begrepen elkaar volkomen. Dacht ik in het begin alleen nog aan wat er mis kon gaan, al snel wist het paard me te kalmeren en gaf ik me over aan zijn kunde en zorgzaamheid. Daarna werd het genieten. Genieten van vier sterke benen die even het werk van me overnamen en me de snelheid gaven die ik kwijt was. Genieten van de inspanning om in de juiste houding ritmisch mee te bewegen met de vaart van het paard. Net als dansen op muziek. Een prachtige sport.

Het was ook op om een andere reden een belangrijk moment. Want het deed me beseffen dat ik me ook moest leren overgeven aan de werking van mijn prothese. Dat ik er op moest leren vertrouwen. En als ik dat eenmaal kon, zou het me helpen kalmeren. Net als het paard. Weer had ik iets overwonnen. En gewonnen.

Ik doe er alles aan om mijn leven uitdagend te houden. Om mezelf en de wereld te blijven verrassen. Maar dat maakt mij geen supermens en het leven geen feestje. Wat mij is overkomen, kom ik waarschijnlijk nooit helemaal te boven. Mijn hele leven zal een prothese me eraan herinneren dat ik niet heel meer ben. Maar ik kies ervoor om het glas halfvol te zien en me te laten leiden door positieve gedachten. Elk nadeel heeft z’n voordeel. En zo is het. Doe er je voordeel mee!