Ooops, I did it again! Als slechthorende ja-knikken terwijl je iets niet hebt verstaan.

Renske, slechthorend, verstaat soms niet wat je zegt. Ook niet als ze de ander vraagt het te herhalen. Wat doe je dan? In zo’n geval knikt Renske gewoon ja. Iets wat niet altijd even goed uitpakt.

Veel slechthorenden zullen het wel herkennen: als je iemand niet verstaan hebt, zeg je gewoon maar ja of nee. En intussen hoop je heel hard dat het geen open vraag was. Of je lacht wat schaapachtig en denkt: Als ze maar niet doorhebben dat ik het helemaal niet verstaan heb!

Ik moet jullie teleurstellen: in de meeste gevallen hebben ze het wel door. Ik merk het zelf namelijk ook aan andere slechthorenden. Op een gegeven moment bedacht ik me: Als ik aan hen kan zien dat ze mij niet verstaan hebben, dan ziet een ander het ook aan mij. En sindsdien ben ik er heel erg op gaan letten, vooral op het werk, omdat het in mijn eigen belang is dat ik mijn collega’s goed versta. Anders kan ik mijn werk immers niet goed doen. Bij directe collega’s heb ik er ook helemaal geen moeite meer mee om te vragen of ze willen herhalen wat ze zeiden.

Maar de ‘ja-zegger’ in mij zit er al 30 jaar en die is niet zo eenvoudig uit te roeien. Dat merkte ik ook dit weekend weer toen ik bij de lift in mijn flatgebouw stond en een praatje aanknoopte met iemand die er ook stond. Het ging lang goed, tot zij er bijna uit moest. Ze zei iets, ik vroeg wat ze zei, verstond het toen nog niet en zei toen dus maar “ja”. Ze keek me een beetje vreemd aan en ik kon wel door de grond zakken. Toen zij eruit was en de lift verderging, maalde ik in mijn hoofd verder over wat ze gezegd kon hebben. Maar misschien wil ik dat wel helemaal niet weten!