Lopend het ziekenhuis in, met een rolstoel er weer uit. Hoe ga je dan verder?

Zo kun je alles nog en zo kun je niks meer. Het overkwam Hein Coumans toen hij aan een hernia werd geopereerd. Nadien lag hij in het ziekenhuis, met een katheter en een luier aan. Zijn benen voelde hij niet meer en kon hij niet meer bewegen. Als hij op dat moment naar een raam had kunnen lopen, dan was hij er uit gesprongen, zegt hij zelf.

In het sporten heeft hij een uitvlucht gevonden. Hier kan hij alles kwijt wat hij nodig heeft. Het geeft hem energie, hij verliest er zijn frustraties door en hij voelt zich beter. Boksen, handbiken, gewichtheffen. Hein heeft doorzettingsvermogen. Niks is voor hem onmogelijk.

Aan zijn figuur zie je niet dat Hein een sportfanaat is. Maar aan zijn doorzettingsvermogen en enthousiasme wel. Het is aanstekelijk. Daarom begeleidt hij lotgenoten.  Zoals Harrie, die verschillende aandoeningen heeft en altijd gebukt gaat onder de pijn. Harrie wilde sporten, hij wilde iets kunnen. En nu sport hij met Hein. Net als Hennie. Tot haar 58ste had ze helemaal niks met sporten. Jarenlang liep ze tegen haar beperkingen aan, die de kanker in haar heup en de bestralingen die haar been broos maakte met zich mee brachten. Haar been moest geamputeerd worden. Voor Hennie gingen er allemaal deuren dicht van dingen die ze niet meer kon. Dankzij het sporten gingen er ook weer deuren open van dingen die ze wel kan. Handbiken bijvoorbeeld, wat ze samen doet met Hein. Of Jos, die niet zonder zuurstof- en beademingsmasker kan leven. Ook hij sport, met masker. Voor hem is het van levensbelang. Hij heeft meer conditie en het geeft hem afleiding.

Allemaal mensen die geïnspireerd zijn geraakt door Hein. Vallen en opstaan, dat is het proces als je niet alles meer kunt en ontdekt wat je wel allemaal kunt. Benieuwd naar het hele verhaal van Hein? Kijk dan naar de mooie documentaire die over hem is gemaakt.