Toen Daphne (25) voor het eerst aan rolstoelbasketbal deed, voelde ze zich eindelijk gelijk aan de rest.

Daphne was al vanaf haar geboorte een vechtertje. De artsen hadden haar opgegeven. Nooit hadden zij kunnen bedenken dat dit baby’tje het later tot het Nederlands rolstoelbasketbalteam zou schoppen.

“Ik werd tweeënhalve maand te vroeg geboren. De meeste baby’s die dat destijds overkwam gingen dood, maar ik bleef leven. Mijn ouders hebben tot vier keer toe afscheid van me moeten nemen omdat de artsen dachten dat ik zou overlijden. Dat gebeurde niet. Ik bleef gewoon leven. Oók toen een infuus in mijn rechterlies een bloedprop veroorzaakte. Mijn rechtervoet stierf af en mijn rechterbeen is klein gebleven. Daardoor kwam ik in een rolstoel terecht. Een loopprothese was niets voor mij. Dat zware en logge ding vond ik maar lastig. Vanaf mijn dertiende wilde ik die prothese niet meer, waardoor ik volledig in een rolstoel terecht kwam.

Sinds kort ben ik daar op teruggekomen. Er zijn tegenwoordig zulke lichte en meer geavanceerde loopprotheses, dat ik het wilde proberen. Het is even wennen, want ik moet de kracht in mijn been trainen en de balans zien te vinden. Ik zie het als een uitdaging om te kijken of het lukt. Als ik erin slaag, is in de toekomst een computergestuurde knie misschien wel iets voor mij.”

“Ik wist niet dat er zoiets als gehandicaptensport was, dus deed ik altijd met de rest mee. Ik heb een tijdje getennist – met die prothese – maar was altijd minder snel dan anderen. Ik ben best wel fanatiek, dus dat was heel frustrerend voor me. In groep acht deed ik mee aan een clinic rolstoelbasketbal en dat was het helemaal voor mij. Eindelijk was ik gelijk met de rest.”

“Ik ben op heel hoog niveau gaan rolstoelbasketballen. Ik zat in het Nederlands Team en in de Paralympische ploeg voor Rio vorig jaar. Uiteindelijk ben ik niet geselecteerd voor de Paralympische Spelen. Dat was een teleurstelling, maar het is ook best fijn om meer tijd te hebben voor mijn familie en vrienden en aan een maatschappelijke carrière te werken. Dat stond allemaal stil omdat je als topsporter heel veel moet trainen. Ik werk op de CIOS in Heerenveen/Leeuwarden, de MBO sportopleiding. Ik ben assistent docent en ondersteun onder meer bij de lessen aangepast sporten. Ik vertel mijn leerlingen dat sporten voor mensen met een beperking heel belangrijk is. Het vergroot je zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Ikzelf kan er heel veel energie in kwijt. Daarnaast is het een heel leuke manier om andere mensen te ontmoeten. Sporten geeft kracht!”

Fotograaf: Jan van den Broek