‘Als je maar gezond bent.’ Maar wat als dat niet zo is?

Vala (35) heeft Multiple Sclerose. Dat brengt beperkingen met zich mee, maar ze kan er goed mee leven. Toch voelt het soms alsof je, als je niet helemaal gezond bent, meteen afgeschreven wordt.

Het leven is onvoorspelbaar. Er kan van alles gebeuren waar je weinig tot geen invloed op hebt en je hebt er dan maar mee te doen. Je kunt ontslagen worden, je huis kan afbranden, je kunt failliet gaan, alles kwijtraken. De lijst met mogelijke rampspoed is eindeloos. Maar, wordt er dan altijd gezegd: als je maar gezond bent. Want daar gaat het om. Dat is het belangrijkste. Wie gezond is, heeft het grootste goed in handen. Wie gezond is, komt uiteindelijk altijd wel weer op z’n pootjes terecht. Een statement waar natuurlijk absoluut wat in zit. Want inderdaad, er is maar heel weinig echt onoverkomelijk en alles is vervangbaar, maar je lijf niet. Maar wat als je dus niet gezond bent? Zoals ik. Kun je het dan eigenlijk net zo goed wel opgeven? Want zo voelt dat na die uitspraak soms wel even.

Je realiseert je pas wat je hebt, totdat je het kwijt bent. Het is een cliché dat helaas klopt. Pas sinds ik ziek ben besef ik wat het betekent om gezond te zijn. Wat een voorrecht dat eigenlijk is. En inderdaad, die gezondheid, dat is iets wat ik helaas nooit meer terug zal krijgen, hoe ik ook mijn best doe. Waar ik bijna al het andere dat ik kwijt zou kunnen raken opnieuw zou kunnen opbouwen, is mijn gezondheid sinds ik mijn diagnose kreeg voor altijd weg. Maar desondanks betekent het feit dat ik niet gezond ben niet dat ik nu dus een soort tweederangs leven leidt. Sterker nog, ik denk eigenlijk dat ik sinds ik ziek ben meer uit het leven haal dan ik daarvoor deed. Daarnaast veer ik veel sneller terug na een tegenslag. Misschien niet lichamelijk, maar absoluut wel geestelijk. En dat is iets dat ik verworven heb, juist omdat ik mijn gezondheid ben verloren.

Het feit dat ik niet gezond meer ben, maakt een aantal dingen moeilijker in mijn leven. Dat zal het in de toekomst moeilijker maken om op te krabbelen als ik val. Dat is, helaas, zeker waar en waarschijnlijk onvermijdelijk. In die zin ben ik inderdaad misschien wel het meest belangrijke verloren. Want al gaat alles om je heen in vlammen op, als je zelf nog overeind staat kun je altijd weer opnieuw beginnen. Een nieuwe stap zetten. De kans is aanzienlijk dat ik op een gegeven moment niet meer overeind sta. En als je jezelf niet eens meer omhoog kunt hijsen, dan wordt het natuurlijk wel heel lastig om een nieuw pad te gaan bewandelen. Lastig dus, maar niet onmogelijk. Want als er nou juist iets is dat ik heb geleerd van ziek worden, is dat het je weliswaar verzwakt, maar aan de andere kant ook zoveel sterker maakt.

Sinds ik ziek ben, weet ik veel zekerder dat er maar heel weinig is dat mij omver geduwd kan krijgen. En dat ik altijd opsta als ik dan toch val. Ook, zelfs, als ik niet meer op mijn benen kan staan. Misschien wel juíst daarom. Nee, ik ben niet gezond. Maar ik ben sterker dan ik ooit geweest ben en dat heb ik te danken aan mijn ziekte. Op een bepaalde manier heeft ziek zijn me gezonder gemaakt maakt dan toen ik nog officieel gezond was en ik weet dat ik daar mijn leven lang profijt van ga hebben. Want er gaan ongetwijfeld nog dingen gebeuren die me van mijn sokken zullen blazen. Zoals dat bij iedereen in het leven nou eenmaal gaat. En juist omdat ik weet dat ik ook weer opsta als mijn benen me niet meer kunnen dragen, weet ik dat er maar weinig is dat mij er echt onder krijgt. Ja, het liefst zou ik uiteraard gezond bent. Maar ook zonder je gezondheid, kun je een heel rijk mens zijn.