Dit is wat Chris dankzij skiën leerde over zijn beperking

Chris werd als baby veel te vroeg geboren en liep als gevolg daarvan cerebrale parese (hersenverlamming) op. Al vanaf jonge leeftijd hield hij zich bezig met sport. Niet omdat hij daar zelf zo gepassioneerd over was, hij bracht zijn zaterdagen liever lezend door op de bank. Maar zijn vader was honkbalcoach, en dus deed Chris gewoon mee.

“Ik sloeg 80% van de tijd mis. Hoewel ik nooit echt interesse had in de sport, was ik toch verslagen toen het tijd werd ermee te stoppen omdat ik de andere kinderen niet bij kon benen. Dat voelde als falen. Vanwege mijn hersenverlamming heb ik moeite met rekenen, ruimtelijk inzicht en vooral de coördinatie van mijn linkerkant. Dat maakte onder tijdsdruk van honk naar honk rennen praktisch onmogelijk. In de maanden die volgden, deed ik niet veel meer dan kniesoren en door boeken bladeren die ik al gelezen had. En doordat ik zoveel binnen zat, had ik maar heel weinig vrienden.

Mijn vaders neef was mijn redding. Hij was betrokken bij een programma waarin kinderen met een handicap leerden skiën. Het programma was vooral gericht op kinderen met een ernstige tekortkoming, zoals een compleet gebrek aan motoriek. Met mijn in vergelijking milde variant van hersenverlamming zou het me relatief makkelijk af moeten gaan.

Ik was heel geïnteresseerd om te leren skiën, maar stond erop het op ‘de echte manier’ te leren, zonder de speciale draaibewegingen die ik nodig had om mijn beperking te compenseren. Hoewel ik vastberaden was, onderging ik hetzelfde lot als op het honkbalveld. In plaats van misslaan, viel ik met mijn gezicht voorover in de sneeuw. Na twee weken was ik er klaar mee en wilde ik m’n ski’s inpakken. Ik was ervan overtuigd dat sport gewoon niks voor mij was. Ik was gedoemd de rest van mijn leven in een door mijn handicap opgelegde ban te leven.

De instructeur zag mijn worsteling. Hij liet me zien dat ik mijn beperking niet kan negeren. Ik moest ermee leren werken, in plaats van het weg te wensen. Mijn handicap was een deel van mij, en als ik ergens in wilde slagen moest ik dat leren accepteren. In het begin had ik nog niet echt vertrouwen in mijn vaardigheden, maar ik was in staat om op mijn voeten te blijven staan en het einde van de heuvel te halen zonder andere skiërs te raken. Ik begon oprecht te genieten van deze aangepaste manier van skiën. Hierdoor zat ik beter in m’n vel. Mijn succes in skiën moedigde me aan mijn eigen interesses te ontdekken. Ik stortte mezelf op schrijven, gesterkt door de gedachte dat het oké was dat wat mij uniek maakt te omarmen.

Diversiteit betekent niet dat je verschillen als afkomst, geslacht en beperkingen negeert. Deze dingen hebben iedere dag op eindeloos veel manieren impact op ons leven. Ook als we wel die aspecten van ons leven onder het tapijt kunnen vegen, geloof ik niet dat dat het doel zou moeten zijn. In plaats van het creëren van een wereld waarin iedereen hetzelfde is, zouden we juist de verschillen die ons maken tot wie we zijn, moeten identificeren en vieren.”

Bron: The Mighty