Medelijden hoeft ze niet. Wel respect.

Penny Skarou komt uit Griekenland en is singer-songwriter. Toen ze in Athene werd aangereden, verloor ze haar been.

Net voor het ongeval waarbij ik een been verloor, had ik mijn tweede cd opgenomen. De titel van die cd is ‘Alles is veranderd’. Een profetische titel, want twee weken later veranderde alles ook écht. Door het ongeluk lag mijn hele leven overhoop. Maar ik liet me niet kisten. Zoals Johan Cruijf zei: ‘elk nadeel heb zijn voordeel.’ Waar ik me vóór het ongeluk nog een ongeluk werkte om geld te verzamelen voor een videoclip, kwamen er nu sponsors uit onverwachte hoeken.

De videoclip van het nummer ‘Houd me vast’ is opgenomen in een boksring. Ik ben daarin te zien als bokser mét een prothese. Het laat zien dat ik een vechter ben, dat ik respect vraag en geen medelijden. Vol van energie en vechtlust laat ik mijn nieuwe ik zien, zonder schaamte. Dit ben ik ook, wen er maar aan, zeg ik in feite tegen het publiek. En het werkte. Ik werd gevraagd om op te draven in allerlei talkshows om over mijn wilskracht te vertellen. Langzaam kwamen er weer optredens. Het leven ging gewoon verder. Uiteindelijk was er dus toch niets veranderd. Nog altijd ben ik de Penny die gedreven door ambities niet rust voor ze komt waar ze zijn wil. Met de videoclip bewees ik mijn nieuwe motto: schaam je niet, kruip niet weg, maar vecht terug bij tegenslag. Alleen door zelf uit te stralen dat er niets is veranderd, zullen anderen je ook zo behandelen.

Wat wel is veranderd is dat ik het niet langer kan verdragen dat mensen zeuren over dingen als een gebroken nagel, of depressief raken van een regenachtige dag. Als je een bijna-dood ervaring hebt gehad, komen je prioriteiten heel anders te liggen. Leven, liefde, familie, vrienden en muziek: alleen dat is nog belangrijk voor mij. Muziek staat daarbij zeker niet op de laatste plaats. Het is zelfs vooral de muziek die me op de been houdt. Ook hier, in Nederland waar ik steeds vaker ben, laat ik me leiden door de muziek. Ik ben blij dat ik mijn muziek, mijn stem en mijn passie ook in dit land kan delen. Natuurlijk vind ik het spannend om mezelf hier voor het eerst te tonen, maar niet vanwege mijn prothese, mijn handicap. Juist hier voel ik dat ik me niet hoef te schamen dat ik er anders uit zie dan anderen, en dat ik minder soepel loop. Het is het land van de gelijke rechten en de tolerantie, zo voelt het ook echt. Anders is hier niet slecht. Ik kijk er naar uit om mijn carrière op te bouwen. Op eigen benen.