10 dingen die je leert als je gaat backpacken in je rolstoel

11 november 2017

In een opwelling besloot Amy (28) te gaan backpacken. Na heel wat voorbereidingen getroffen te hebben, vertrok ze met haar vriendin Stephanie voor een geweldige reis.

Ik ben Amy, 28 jaar oud en ik heb een aandoening aan mijn bindweefsel. Daardoor zijn mijn gewrichten zwak en kan ik ze makkelijk forceren. Als ik loop, kan ik alleen maar korte stukjes lopen. Daarom ben ik best veel aan huis gebonden. Elke dag opnieuw moet ik mijn gewrichten zien te beschermen, ik moet omgaan met mijn chronische pijn en moeheid en de frustratie die daar soms bij komt kijken.

Ondanks mijn beperkingen ben ik vastbesloten om me niks in de weg te laten staan om iets meer van de wereld te kunnen zien. Daarom ben ik drie maanden lang gaan backpacken door Laos, Vietnam, Cambodja, Thailand en Japan. En dit zijn de dingen die ik onderweg leerde:

1. Een rolstoel kun je overal mee naartoe nemen, maar jij zult er zelf niet altijd inzitten.

Ik bracht mijn rolstoel naar plekken waar ik nooit gedacht had te kunnen komen. Zoals bijvoorbeeld een rivier oversteken om een olifant te kunnen wassen met een emmertje. Soms was de enige manier om mijn rolstoel mee te nemen, door er zelf uit te gaan. Door mijn rolstoel ergens aan vast te binden kon ik reizen per boot, tuk-tuk en zelfs op motors.

2. Sommige momenten onderweg kunnen heel persoonlijk worden.

Er is niets wat je dichter bij je vrienden brengt als je rolstoel vastgegespt zit op het dak van een boot waar je twee dagen in vaart, terwijl je met je slappe benen en je gebrek aan stabiliteit omdat je geen vaste grond meer onder je voeten voelt, en er nergens stromend water is en een wc waar je alleen maar in kunt hurken. Ja, dan zal je hulp nodig hebben van anderen.

3. Een hulpstukje bij het plassen is nooit verkeerd op reis.

Je kent het misschien nog wel, zo’n klein tuitje die je gebruikt om als vrouw staand te kunnen plassen. Ik had zo’n tuitje. Helaas vergat ik het mee te nemen op de momenten dat ik het nodig had. Dit leverden penibele situaties op. Mijn vriendin Stephanie hurkte achterwaarts over het toilet om me vast te houden op een manier waarop mijn schouders niet uit de kom zouden draaien. Vervolgens riep ze luidruchtig naar onze nieuwe vrienden dat ik over haar schoenen had geplast, waarna ze vervolgens naar haar slippers wees. Gelukkig hebben we de zelfde humor, Steph en ik.

4. Toegankelijk vervoer voor mensen met een beperking is geen bekend concept in het buitenland.

Een van onze meest opmerkelijke reizen was toen we in een volgeboekt minibusje stapte, waarbij de chauffeur er op stond dat Stephanie op mijn rolstoelframe zou zitten, ingeklemd tegen de voeten van de passagier achter haar. Het werd nog penibeler toen we voor een toiletonderbreking stopte, en de chauffeur vervolgens nóg een passagier in de bus liet stappen. Dat werd een hele ongemakkelijke reis.

Pas toen we in Japan aankwamen, ontdekten we dat alle vervoersmiddelen hier waren aangepast aan rolstoelgebruikers. En nooit hoefde ik ergens langer dan 5 minuten te wachten. Altijd was er wel een medewerker aanwezig die me kon assisteren. Op reis kan het dus letterlijk alle kanten op.

5. Als je van te voren informeert of iets rolstoeltoegankelijk is, zal er altijd ‘ja’ gezegd worden.

Pas als je strandt onderaan een trap, dan weet je dat iemand je niet de juiste informatie heeft verschaft. Wéér niet.

6. Je zult je niet altijd zo inspirerend voelen als anderen je wellicht vinden.

Uiteindelijk gaat het nieuwtje er voor anderen af dat jij alles vanuit een rolstoel doet, maar met sommige dingen kun je mentaal blijven worstelen. Je omgeving gaat daar soms aan voorbij, omdat ze alleen je buitenkant zien. Zowel vrienden als vreemdelingen bleven me zeggen dat ze me geweldig vonden door wat ik allemaal deed, terwijl het voor mij voelde alsof mijn zelfvertrouwen een flinke knauw had opgelopen vanwege mijn aandoening en mijn rolstoel, en dat ik me helemaal niet zo onafhankelijk voelde. Omdat zoveel plekken onderweg ontoegankelijk zijn, moest ik veel meer hulp aanvaarden dan ik gewend was. Soms moest ik vooruit geduwd worden, of in een bus gehesen, of onder een douche geholpen. Op die momenten kon ik me echt gevangen voelde en was ik helemaal afhankelijk van Stephanie. Dat maakte me weleens gespannen en zelfs wat somber. Soms was het mentale aspect zwaarder dan het fysieke aspect. Ondertussen zagen mijn vrienden thuis alleen maar de ‘inspirerende’ foto’s die ze op social media van me zagen.

7. Soms voel je je op reis net een pakezel in je rolstoel.

Als Stephanie mijn rolstoel soms moest duwen, dan moest ik voor al onze spullen zorgdragen: namelijk twee backpacks en twee rugzakken. Op zulke momenten had ik beter in een winkelwagen kunnen zitten dan in een rolstoel, dan was ik wat wendbaarder geweest! Voeg daar een temperatuur van bijna 40 graden aan toe, en dan heb je een goed recept voor een ietwat stressvolle situatie.

8. Je rolstoel achterlaten in een schuur om in een rivier te gaan drijven in een opblaasbare band, is géén goed idee.

Onderweg heb ik weleens wat stomme dingen gedaan, maar mijn rolstoel inruilen voor een opblaasband staat bovenaan de lijst van stommiteiten. Opeens werd het donker, terwijl wij nog op de rivier dreven. Na veertig minuten van paniek, waarin we driftig terug probeerden te peddelen en om hulp riepen, zagen we eindelijk verlichting aan de waterkant. Die opluchting die toen meester van me maakte, verdween weer gauw toen ik me afvroeg hoe ik nu weer terug moest zien te komen bij mijn rolstoel. 

9. Vriendschappen die tijdens reizen ontstaan zijn heel hecht.

De mensen die we hebben ontmoet onderweg behandelde me niet met het ongemak zoals mensen in mijn dagelijkse omgeving soms doen. Sommigen hebben me letterlijk uit het water moeten slepen (denk aan die keer dat ik in de opblaasband lag), sommigen tilde me met rolstoel en al letterlijk een trap op, maar altijd was iedereen er voor me.

10. Je zult dingen doen die je je nooit voor mogelijk hebt gehouden.

In drie maanden tijd heb ik dingen gedaan als scuba diving, gereden op een motor met zijspan, ik heb geslapen in een nachttrein in Vietnam, ik ben gaan kayakken tussen de dolfijnen, ik heb gezwommen onder een waterval, en ik zag meer tempels dan ik me ooit zal herinneren. Soms kan ik nog steeds niet geloven dat ik al die dingen heb gedaan, gezien en bereikt. En zonder mijn geweldige vrienden en mijn eigen vastberadenheid, was het me ook nooit gelukt.

Bron: www.buzzfeed.com