Els dacht dat ze niks meer kon na haar mislukte rugoperatie. Dat idee veranderde dankzij rolstoelbasketbal.

Hardlopen en skiën, zoals Els voorheen gewend was om te doen, kon opeens niet meer toen ze in een rolstoel belandde. Maar wat dan wel?

Na een rugoperatie die niet goed verlopen was, belandde Els in 2003 in een rolstoel "Na die operatie had ik vanaf de knieën naar beneden geen gevoel meer in mijn benen. Het eerste jaar daarna heb ik keihard gerevalideerd, ook omdat er tegen me gezegd werd dat in het eerste jaar de zenuwen zich nog konden herstellen. Maar het was een moeilijke tijd. Ik had voorheen altijd een heel actief leven geleid, deed aan hardlopen en skiën, en ineens had ik het gevoel dat ik niets meer kon."

De problemen van Els om haar situatie te accepteren leidden er een jaar of vijf geleden toe dat zij een twee weken durende therapie volgde bij een instituut dat zich met name bezighoudt met mensen met rugproblemen. Voor Els bleek de therapie veel meer te betekenen. Voor haar was het vooral twee weken lang zien wat je allemaal nog wél kunt. "Ik heb er twee heel belangrijke dingen geleerd. Allereerst heb ik daar weer geleerd dat sporten ook gewoon leuk kan zijn. Ik sportte altijd met op de achtergrond het gevoel: het moet iets opleveren. Daarnaast heb ik geleerd hoeveel sporten ik wél kan, in plaats van te kijken naar wat niet meer mogelijk is. De therapie heeft mijn ogen geopend voor alle mogelijkheden die er nog voor mij zijn. En niet alleen op sportgebied, mij werd ook getoond dat ik bijvoorbeeld dirigent kon worden van mijn koor. En op vrijdagmiddag zeiden ze tegen me: 'Welke sport gaan we doen?' Vervolgens gingen we squashen, of paardrijden. Dat was geweldig!"

Vervolgens kwam Els vrij onverwacht op Facebook het initiatief Samen voor Goud van Paralympic TeamNL tegen. Een initiatief om mensen met een beperking hun ‘eigen’ sport te laten vinden. Ze twijfelde geen moment en gaf zich op. Zo nam ze deel aan een rolstoelbasketbalclinic. "Dat was zó leuk! Ik was direct verkocht! Maar hier bij ons in de Achterhoek was eigenlijk geen basketbalclub waar ik terecht kon. Ik vond wel een handbikeclub, maar dat was meer een 'mooi-weer-clubje', en dat zocht ik niet. Ik wilde elke week trainen, iets samen doen. Toen heb ik nog een half jaartje in Nijmegen bij een korfbalvereniging gesport, maar ook dat was toch niet wat ik wilde. Ik speelde toen al met de gedachte om een eigen club te starten in mijn eigen gemeente.

Els benaderde begin dit jaar ook de Gelderse Sport Federatie met haar vraag, en daar hoorde zij van de Pigeons uit Duiven, een basketbalclub die ook een rolstoelbasketbalafdeling wilde opstarten. “Daar speel ik nu dus twee keer per week, en het klikte meteen zó goed, dat ik gezegd heb ook graag bestuurlijk mijn steentje bij te willen dragen. Bijvoorbeeld door te helpen met het indienen van subsidieaanvragen via Uniek Sporten, of door mee te denken over meer activiteiten.” Maar het draait voor Els vooral om de sport. Die vulde de grote leemte die ontstond na haar rugoperatie.

Wil je graag sporten of bewegen, maar liever niet alleen? Kijk dan hier