Ans voelde zich door haar dwarslaesie een gevangene in haar eigen huis

Een heupoperatie moest Ans Kalkman mobieler maken, maar het pakte totaal anders uit. Ze werd beperkter. Via het sociaal loket in haar gemeente werd zij gewezen op de uitleenmogelijkheid van een ligfiets. Sindsdien kan Ans zich weer verplaatsen én blijft ze in beweging.

“Ik heb gelukkig weer dat gevoel dat ik iets doe, heerlijk in de buitenlucht, zoals ik vroeger als meubelstoffeerder overal in Amsterdam naar toe fietste. De handbike is een uitkomst.”  Ze strijkt neer op een bankje aan het eind van de straat in de Amsterdamse Rivierenbuurt. “Hier ga ik regelmatig zitten, maar op een gegeven moment dacht ik wel: is dit mijn voorland? Eindeloos maar op het bankje aan het eind van de straat zitten en staren. Meer niet?”

Vijf jaar geleden onderging ze een heupoperatie. Toen ze ontwaakte, had Ans zoveel  pijn dat ze nauwelijks kon lopen. De fysiotherapeut had zoiets ook nog nooit meegemaakt. “Als de chirurgen dan zeggen dat de operatie perfect verlopen is, dan ga je aan jezelf twijfelen. Ligt mijn pijnbeleving dan laag? Maar ik ben echt geen aansteller.”

Er was duidelijk iets niet goed gegaan. De woede daarover voelde Ans regelmatig, en het maakte haar gedeprimeerd. “Er was zelfs geen hersteloperatie meer mogelijk, wat me wel voor ogen was gehouden. Ik had juist weer een beeld van dat ik alles weer zou kunnen. Maar vervolgens voel je je gevangene in je eigen huis. Gelukkig is die situatie inmiddels enigszins veranderd.”

Een vriend van Ans heeft namelijk een gedeeltelijke dwarslaesie en kocht een ligfiets, zodat hij zich toch kan verplaatsen. “Dan zullen er vast ook fietsen zijn die je met je handen kunt voortdrijven, dacht ik. Bij het googelen las ik over handbikes en die vriend vertelde me om WMO-ondersteuning aan te vragen. Via de mevrouw van het sociaal loket hier in het stadsdeel kreeg ik de kans een handbike uit te proberen.”

“Iedereen vond me stoer met die fiets. Alleen leverde het pijn in de armen op als ik te ver wilde, want alle spieren zijn in de loop der tijd verslapt, terwijl ik vroeger behoorlijk sportief was. Ik keek met veel jaloezie naar de mannen met spierballen in die ligfietsen. Nu heb ik inmiddels een lichtere fiets met 24 versnellingen aangeschaft. In die fiets zitten is heel fijn en als het mooi weer is wil ik er op uit. Voorlopig kan ik nog niet al te grote afstanden, al komt door dagelijkse oefeningen de kracht in mijn armen wat terug en vermindert de pijn. Vier jaar thuiszitten heeft een watje van me gemaakt, vroeger kon de oostenwind me niet deren.”

Maar het feit dat ze weer op pad kan, betekent veel voor Ans. “Ik ben hier komen wonen op twee hoog toen ik nog kwiek was, maar mijn knieën gaan tegensputteren en ik heb een stok nodig. Ik heb geen partner en kinderen, ik moet dus alles alleen doen. Maar ik maak er op deze manier wel iets van.” 

Wat heb jij nodig om goed uit de voeten te kunnen? Ook een handbike, of een een sportrolstoel die je naast je gewone rolstoel kunt gebruiken? De gemeente waarin je woont, helpt je hierbij.  Kijk hier om uit te vinden hoe.