Zangeres Penny verloor haar been door een scooter-ongeval

Penny Skarou komt uit Griekenland en is singer-songwriter. Drie jaar geleden werd ze in Athene aangereden toen ze op haar scooter naar huis reed. De dader liet haar halfdood achter op straat en is nooit gevonden.

Door het ongeluk raakte ik mijn rechterbeen kwijt. Toen ik bij kwam in het ziekenhuis en hoorde dat mijn been was geamputeerd, heb ik een kwartier gehuild. Daarna dacht ik: gelukkig is het mijn been en niet mijn stem die ik kwijt ben. Ik ben en voel me veel dingen, maar ‘gehandicapt’ hoort daar zeker niet bij. Sommige mensen zien me misschien zo, maar dat zegt meer over hen dan dat het mij typeert. Een mens is niet de optelsom van zijn ledematen. Een mens beoordeel je niet op wat hij niet kan, maar op wat hij wél kan. En dat is veel. Ook in mijn geval. Want ik sta weer op twee benen, één bionisch en één van vlees en bloed. En het leven gaat door.

De muziek in mijn hoofd is nooit gedoofd, in tegendeel. Ik stroom over van inspiratie en ideeën. Ik sta weer op podia en zoek met optimisme naar nieuwe wegen om mijn dromen waar te maken. Eén van die wegen leidde me naar Nederland. Daar staat het Europese hoofdkantoor van het bedrijf dat mijn prothese maakte. Omdat ik in Griekenland moeilijk kan revalideren omdat er daar geen specialistische fysiotherapeuten zijn voor revalidatie met prothesen, ben ik hier geregeld om te leren bewegen met mijn nieuwe tweede been. Langzaam leer ik te vertrouwen op de werking van mijn ‘nieuwe maatje’ en zo ook aan zelfvertrouwen te winnen. Mij gaat het niet alleen om de gewone, dagelijkse dingen zoals traplopen, gaan zitten en opstaan met een prothese. Nee, ik wil fietsen, paard rijden, parachute springen, dansen. Mijn fysiotherapeuten helpen me om de juiste balans, beweging en kracht te ontwikkelen om zonder belemmeringen te leven.

Ik heb Nederland en de Nederlanders leren kennen als cool en tolerant. Het is een land waar iedereen kansen krijgt, waar iedereen gelijk is. Dat staat me enorm aan. Ik heb dan ook al snel vrienden en connecties gemaakt in de wereld van de muziek. Ik sta inmiddels met één been in Griekenland, met één in Nederland. Waar ik ook ben, ik straal altijd uit dat ik geen medelijden duld en geen voorkeursbehandeling wil. Niemand hoeft zich ongemakkelijk te voelen of op zijn woorden te letten als ik in de buurt ben. Het klinkt raar, maar ik ben een ledemaat kwijt geraakt en heb aan zelfvertrouwen, empathie en optimisme gewonnen. Zoals een blinde vaak veel beter kan horen dan een ziende, ben ik van mening dat iedereen iets terug krijgt voor het gemis van een dierbaar lichaamsdeel of competentie.