Moeder deelt openhartig hoe ze posttraumatische stress overhield aan de handicap van haar zoon

23 november 2017

Carol Glazer is de moeder van een zoon die ter wereld kwam met een ernstige beperking. In een blog schrijft ze openhartig wat er met haar gebeurde toen haar pasgeboren zoontje zware operaties moest ondergaan.

“Mijn zoon werd geboren met hydrocephalus, oftewel: een waterhoofd. Artsen vertelden dat Jacob zou opgroeien met zowel mentale - als fysieke beperkingen. Wat de artsen toen niet vertelden, was de emotionele tol die zijn ziekte van mij zou eisen. Het is een verhaal dat ouders van kinderen met een ernstige beperking maar al te goed herkennen, maar toch worstelen we in stilte.

Vier jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een posttraumatische stressstoornis (PTSS) heb. PTSS wordt meestal in verband gebracht met militairen die getraumatiseerd terugkomen van hun missie. Toch komt het vaker voor dan je denkt. In de Verenigde Staten leeft bijna dertig procent van de kinderen met een chronische gezondheidsaandoening. Veel van deze kinderen zouden het niet gehaald hebben als ze in een ander tijdperk waren geboren. Dankzij verbeterde medische hulp, leven die kinderen nu wel - maar wel een leven dat de helft van de tijd wordt doorgebracht in een ziekenhuis. Bijna het merendeel van hun moeders toont symptomen van angst. Je mag mij daarbij meetellen.

Jaren later voel ik nog steeds hoe mijn gezicht tintelde toen de arts het nieuws over Jacob vertelde. Het was de start van het jaar waarin Jacob 12 hersenoperaties en twee experimentele operaties onderging en leed aan drie herseninfecties. Die infecties zorgden voor onherstelbare hersenschade en heeft zijn zicht ernstig aangetast. Aan het eind van deze beproeving werd ons verteld dat Jacob blind zou worden, misschien nooit zou kunnen lopen en dat zijn cognitieve vermogen pas in de komende drie tot vijf jaar duidelijk zou worden.

Direct sloeg alle opwinding van de komst van een eerste kind om in totale verwarring. Ik probeerde de pijnlijke realiteit waar Jacob doorheen moest, de enorme onzekerheid rondom zijn prognose en een leven vol ziekenhuisbezoeken te behappen. Ik realiseerde het me toen nog niet, maar er veranderde iets wezenlijks in die eerste jaren van zijn leven. Ik werd een ander persoon. Voorzichtiger. Bezorgder. Ongeduldig en boos op de verkeerde mensen. Ik was niet blij met de persoon die ik was geworden.

Ik had duidelijk en onmiskenbaar een trauma. Niet het soort dat soldaten ervaren op het slagveld, maar vergelijkbaar. Wanneer je er over nadenkt zijn al die herhaaldelijke ziekenhuisopnames vergelijkbaar met op uitzending gaan. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten en doe het meestal niet. Ik heb ervoor gekozen mijn verhaal te delen in de hoop mijn licht te laten schijnen rondom alle vragen. Er heersen nog veel stigma’s, mythes, misvattingen en angsten over mentale ziektes. Waarom heb ik zo lang dat gevoel van terreur, de slapeloosheid, de flashbacks en de uitputting genegeerd terwijl ik hoopte dat ik er vanzelf overheen zou komen?

Waarom ben ik pas vier jaar geleden een diagnose gaan zoeken en negeerde ik die diagnose vervolgens omdat ik vond dat je niks kan vergelijken met een militair trauma? Waarom vertel ik nu pas dit verhaal? De antwoorden liggen in het stigma en de misvattingen rondom mentale gezondheidsproblemen. Over Jacob kan ik gelukkig zeggen dat hij is opgebloeid. Iedere persoonlijke overwinning die hij behaalt brengt pure blijdschap en hij is nu een vrolijke, slimme, drukke en liefdevolle jongeman geworden.

Hoewel het trauma van alle stress zijn tol bij mij hebben geëist, is er ook een nieuwe ik opgestaan. Vastberaden, vaardig in het dealen met tegenslag en goed in het oplossen van problemen. Veerkrachtig, kwetsbaar en meelevend. Maar wat ik het meest heb geleerd van alles is iets wat we allemaal kunnen toepassen wanneer we collega’s, bazen en teamleden zien worstelen met mentale problemen, is dit. Geef ze je empathie.  Mijn collega’s hebben zich altijd in mij verplaatst, zich afgevraagd wat zij zouden doen als ze in mijn schoenen hadden gestaan.

Als mens zijn we gemaakt om empathisch te zijn, maar die empathie moet wel geactiveerd worden. Als je daar een weg in hebt gevonden als collega of vriend van iemand met een mentale aandoening of handicap, dan volgt de rest van wat je kan doen vanzelf.

Dit is mijn verhaal. Ik zou willen dat ik het eerder had verteld.”

Bron: Redbookmag