Mooi: een blog voor jonge vaders in een rolstoel

Glenn Moscoso is een echtgenoot en vader, en hij heeft hersenverlamming (Cerebrale Parese). Toen hij wist dat hij vader zou worden, struinde hij het internet af voor tips voor vaders in rolstoelen. Hij vond niks. Daarom begon hij zelf met zijn blog: Wheelchair Daddy.

Ik had geen twijfels of ik met mijn beperking wel een goede vader zou zijn, maar ik had wel wat zorgen. Hoe moest ik mijn baby vasthouden, dragen en optillen, hoe zou ik hem de fles kunnen geven? Oftewel: hoe zouden alle aspecten die bij een pasgeboren baby komen kijken, mij afgaan in een rolstoel? Het mooie was dat toen mijn zoon was geboren en ik hem voor het eerst vasthield, ik overvallen werd door een gevoel van kalmte en innerlijke rust.

Inmiddels is mijn zoon een paar jaar ouder, en hij weet wat mijn beperkingen en mijn mogelijkheden zijn. Nog voor hij kon lopen, bleef hij altijd dicht bij mijn rolstoel als hij op de grond speelde. En ik weet nog dat toen mijn vrouw hem vertelde dat we komende zomer een rondvaart met een cruiseschip gingen maken. In plaats van in juichen uit te barsten, was zijn eerste vraag: ‘Mama, kan papa wel het schip opkomen met zijn rolstoel?’ Pas toen we hem foto’s lieten zien van ons op een cruiseschip, nog voor dat hij was geboren, raakte hij enthousiast.

Mijn vrouw heeft ook hersenverlamming, maar zij heeft het in mindere mate dan dat ik het heb. Zij kan wel lopen, en haar spraak is minder aangetast dan bij mij. Onze zoon weet wel dat zijn moeder ook wat heeft, maar dat het anders is dan bij mij omdat zijn mama wel kan lopen. Het interessante is dat hij heel goed in de gaten heeft wie van ons hij wat kan vragen als hij wat nodig heeft. Als er iets opengemaakt moet worden, dan komt hij naar mij toe omdat mijn motoriek beter is. Maar als hij ergens niet bij kan, dan gaat hij naar zijn moeder, of als hij voorgelezen wil worden. Hij doet dit zonder er bij na te denken, dat maakt het zo fascinerend! Als hij wat ouder is, kunnen we hem uitleggen wat hersenverlamming inhoudt, maar ook nu voelt hij haarfijn aan waar we hem mee kunnen helpen en waarmee niet.

Als ik met mijn zoon op stap ben, voelt het alsof mijn rolstoel onzichtbaar wordt. Of ik nou op school ben, bij zijn sportclubje of in een winkel: ik heb het gevoel dat mensen me zien als een vader, niet als een man in een rolstoel.

Toen ik nog maar net wist dat we een jongen zouden krijgen, heb ik het internet afgestruind om meer kennis op te doen van vaders in een rolstoel. Ik vond wel wat, maar niks substantieels. Want zelfs op websites die bedoeld zijn voor ‘ouders met een beperking’, ging het hoofdzakelijk over moeders. Dus op het moment dat ik voor het eerst vader werd, was mijn blog ‘Wheelchair Daddy’ ook geboren.

Ik hoop echt dat ik andere toekomstige vaders in rolstoel op weg kan helpen. Ik hoop zelfs ooit lezingen over het onderwerp te geven. Maar waar ik het allermeest op hoop, is dat mijn eigen zoon het ooit zal lezen als een dagboek van zijn vader die hem grootbracht in een rolstoel.

Bron: Wheel Life