Dit was de dag die Esther (slechthorend) heel lang vreesde…

Esther is slechthorend, moeder van een jonge dochter én deelnemer aan het verkeer. Geen gouden combinatie om je veilig te verplaatsen. Een achteruitkijkspiegel aan je fiets is dan eigenlijk een must. Maar wat kan het een drempel zijn om zo’n bejaard-ogende accessoire aan te schaffen.

‘Al heel lang wist ik dat dit moment zou komen. Maar steeds was er weer een smoesje waardoor ik het voor me uit kon schuiven. ‘Het wordt toch bijna winter, dan pakken we vaker de auto’, of ‘Het duurt vast nog héél lang voordat Julia (onze dochter van 5) kan fietsen.’ Dat dus. Maar dan komt die dag, die lang gevreesde dag. De dag waarop Julia met een grote smile van oor tot oor op haar eigen fietsje klautert en heel trots roept: ‘Ik kan fietsen!’ Dan is er geen ontsnappen meer aan. Met lood in mijn schoenen sleep ik mezelf voort richting de fietsenmaker…

Julia wil nu elke dag op haar eigen fiets naar school. Logisch! Maar dat betekent dat ik, voor het eerst in mijn slechthorende leven, aan de ‘buitenkant’ moet fietsen. Fiets ik alleen, dan is er niets aan de hand. Netjes rechts blijven fietsen, dan hoeft er niet eens gebeld of getoeterd te worden achter me, want iedereen kan er gemakkelijk langs. En fiets ik met iemand anders, dan mag ik altijd lekker veilig aan de ‘binnenkant.’ Als een fietser, scooter, brommer of wie dan ook ons in moet halen, dan toetert of belt ‘ie maar: mijn fietspartner hoort het wel en sommeert mij dan aan de kant te gaan. Maar met die kleine meid is het een heel ander verhaal. Een kind moet aan de binnenkant, de veiligste plek. En we moeten een heel stuk over het fietspad langs een drukke, doorgaande weg. Om half 9 ’s ochtends, spits dus. Brommers en scooters scheuren gewoon met 40, soms zelfs 50 kilometer per uur over het fietspad. Waar mijn kleine meisje dus ook op haar kleuterfietsje veilig naar school probeert te gaan. Help! Nou kan een brommer of scooter natuurlijk toeteren, maar met al dat verkeerslawaai van de voorbij rijdende auto’s in de spits. Ach, ik hoef het niet eens verder uit te leggen. Dus moest ik er nu echt aan geloven, jawel. Ik heb een achteruitkijkspiegel op mijn fiets.

Ik vond zo’n ding altijd zo bejaard. Ik zag nooit een jong of hip iemand met een spiegel op z’n fiets. En kun je een hoortoestel nog leuk pimpen met kekke kleurtjes of de blits maken met allerlei high-tech bluetooth apparatuur, met zo’n spiegel kun je vrij weinig. Dacht ik tenminste. Want ik heb een leuk ‘modelletje’ gevonden. Een klein rond, lichtgewicht spiegeltje. Helemaal niet ouderwets. Hij is speciaal gemaakt voor sportievelingen die met flinke bepakkingen op de rug gaan wielrennen. Met een backpackersrugzak van een kilootje of wat kun je namelijk niet om de haverklap achterom kijken of er wat aankomt, want dan kiep je elke keer bijna om. Ahááá, dus toch! Ze zijn er wél, jonge mensen met een spiegeltje op hun fiets! Alleen was het mij nog nooit opgevallen, waarschijnlijk omdat het er helemaal niet gek of bejaard uit ziet.

En weet je wat nou het mooiste is? Het fietst heerlijk ontspannen.