Zo hels was posttraumatische dystrofie voor Elke (17)

03 december 2016

Ze had zo’n pijn dat Elke van Achterberg (17) er voor koos om haar been te laten amputeren. Eindelijk is ze weer de echte Elke, die ze wil zijn. En die op eigen houtje haar depressie te boven kwam door te gaan rolstoelschermen.

‘Tijdens het spelen jaren geleden maakte ik een koprol en brak mijn grote teen. Ik had meteen al extreem veel pijn voor zo’n breukje, maar de huisarts stuurde mij naar huis met een paracetamolletje en twee krukken. Als ik twee weken later nog pijn had, moest ik maar terugkomen. Maar de pijn werd alleen maar erger en erger.

 

Ik kon mijn voet niet meer belasten en de pijn trok omhoog naar mijn enkel. Toch namen artsen mij niet serieus. Eén arts zei tegen mijn ouders dat ik een meisje van elf was en dat ik misschien gewoon extra aandacht wilde. Er werd letterlijk gezegd dat het aanstellerij was, terwijl de pijn erger en mijn voet dik, koud en anders gekleurd werd.

 

Uiteindelijk werd de conclusie getrokken dat het posttraumatische dystrofie was. Dat is erg onbekend, maar het komt erop neer dat ik zenuwpijn in mijn been had. Het kan iedereen overkomen, het was enorme pech. De pijn was zó erg dat ik niet meer kon slapen en de hele dag huilde. Mijn wereld bestond uit pijn, ik kon niks meer.

 

De eerste twee jaar op de middelbare school werd ik ook nog eens erg gepest. Mensen dachten dat ik me aanstelde, jongens in mijn klas sloegen bewust op mijn been omdat ze me niet geloofden. Ik durfde in de pauze niet naar buiten, omdat ik bang was dat er een bal tegen mijn been zou worden geschoten. Ik raakte in een hele zware depressie.

 

Om daar uit te komen, ging ik op zoek naar een sport. Bij rolstoelschermen zijn de benen geen trefvlak, dus dat was ideaal. De eerste keer dat ik de sport ging uitproberen, was niet alleen mijn eerste keer schermen, het was ook de eerste keer in heel lange tijd dat ik een lach op mijn gezicht had. Ik wist meteen: dit vind ik leuk. Ik zou niet meer zonder kunnen, ik train nu zestien tot twintig uur per week. Het is waar ik mijn kracht uit haal en waardoor ik uit die depressie kwam.

 

Maar ondertussen bleef de pijn in mijn been. Niks hielp, maar op het moment dat de optie amputeren in mijn hoofd kwam, wist ik dat ik dat wilde. Ik weigerde met de pijn te leren leven. Normaal gesproken wordt bij dystrofie niet snel geamputeerd, maar uiteindelijk vonden we een arts die dat wel deed.

 

Het was de beste keuze die ik ooit kon maken. Na de operatie sliep ik voor het eerst in jaren langer dan twee uur per nacht. Toen ik mezelf in een raam van het ziekenhuis zag, zei ik: ‘Ik ben weer compleet.’ Ik heb het nooit gezien als een half been dat is weggehaald, maar zie het als een heel leven dat ik ervoor terugkreeg.

 

‘Zes weken na mijn amputatie deed ik alweer mee aan een World Cup bij het schermen. Ik kon niet stil zitten, ik was eindelijk van die pijn af! Het was mijn beste wedstrijd tot dan toe. Ik was niet meer bang, maar bevrijd.

 

Door wat er met mij is gebeurd, weet ik dat ik alles kan bereiken als ik ervoor werk. Ik ben niet dankbaar voor wat er is gebeurd, maar wel voor wat ik ervan heb mogen leren. Ik was nooit de persoon geweest die ik nu ben als ik dit niet had meegemaakt. Ik ben nu de echte Elke, zoals ik wil zijn.’

Bron: www.sevendays.nl, Jelger Woudstra