Nachtmerrie: Stella (63) verloor haar benen en daarna haar man

Wat als je je benen verliest en je huwelijk niet veel later ziet stranden? Dan gaat het leven gewoon door, merkte Stella Sieber (63). Sterker nog: ze helpt nu anderen om te leren hoe je door gaat met de praktische en emotionele kant van een amputatie. 

Op een dag stopte ik aan de kant van de weg om een motorrijder met pech mijn hulp aan te bieden. Net toen ik naar de achterkant van mijn auto liep, verloor een automobilist controle over zijn auto en knalde op wagen, met mij er tussenin. Ik probeerde overeind te komen. Toen realiseerde ik me wat me was overkomen. Vanaf dat moment was ik boven mijn knie geamputeerd, en werd ik met spoed naar het ziekenhuis gereden om onder het mes te gaan.

Na een traumatisch ongeluk kunnen er twee dingen gebeuren met je relatie. Of je relatie wordt beter en hechter dan je ooit had durven dromen. Of het zal sneller beëindigd worden, wat waarschijnlijk toch ooit wel was gebeurd. Bij mij was het laatste van toepassing. Een maand na het ongeluk, was ik weer thuis. Veel steun en support ontving ik van mijn zoon en stiefzoon. Helaas lukte het mijn man niet om met mijn nieuwe uitdagingen om te gaan. Niet heel veel later besloten we onze wegen te scheiden.

Wat wel heel goed uitpakte, was mijn werk. Ik werk voor de overheid en ik kon me geen betere functie wensen. Terwijl ik nog in het ziekenhuis lag om te herstellen, kwam mijn baas bij me langs en zei: ‘Focus jij je nou maar erop dat het weer goed met je gaat. In de tussentijd passen wij je kantoor zo aan dat het perfect toegankelijk is als je weer terug bent.’

Dat is het beste nieuws wat je maar te horen kunt krijgen, in zulke omstandigheden. Minder dan vijf procent van de mensen die een amputatie ondergaan, kunnen hun baan behouden. Dat mijn baas me koste wat kost op mijn werkplek wilde behouden, maakte me dat ik een duidelijk doel voor ogen kreeg. Ik zou er alles aan doen om weer op mijn werkplek terug te komen en te functioneren als vanouds. En dat is me gelukt.

Maar wat ik óók deed, was me aansluiten bij een lotgenotengroep om andere geamputeerden te begeleiden als vertrouwenspersoon. Ik spreek met degenen die vragen hebben, zowel persoonlijk als over de telefoon. Ik geef trainingen aan lotgenoten zodat zij ook een vertrouwenspersoon kunnen worden. Op die manier kunnen we anderen bemoedigen, en vooral vragen beantwoorden, van degenen die een amputatie boven het hoofd hangt of bij wie dit onverwachts is overkomen. Maar ook echtgenoten, verzorgers, kinderen en familieleden kunnen profijt hebben van deze lotgenoten informatie binnen een supportgroep. Want een amputatie treft niet alleen jezelf, het treft alle mensen om jou heen die je liefhebben.

Bron: wheel-life.org