Kevin (dwarslaesie) ging met zijn vriendin op reis door Australië

Kevin kreeg een dwarslaesie toen hij een geologisch onderzoek deed in Canada. Hij viel van een klif, brak zijn been, perforeerde zijn long en brak zijn rug. Urenlang lag hij roerloos in een donker bos terwijl hij zijn onderlichaam niet meer voelde, wanhopig hopend dat hij niet de aandacht van wolven en beren zou trekken.

Toen zijn vriendin Emma hem opzocht in het ziekenhuis, kreeg ze de schrik van haar leven. ‘Hij lag daar bewegingsloos, omringd door allemaal apparatuur die pompte, zoog en druppelde om hem in leven te houden. In zijn lange haar zat vuil, bloed en dennennaalden en zijn gezicht dat was verstopt achter een zuurstofmasker, was bekrast en zat onder de modder.’

‘Een deel van me hoopte hem rechtop zittend in bed aan te treffen en hij me zou groeten met een warm ‘wat fijn om je te zien, lieverd’. Zo ging het niet. Toen ik hem voor het eerst zag, besefte ik dat hij dood zou kunnen gaan. Hij opende zijn bloeddoorlopen ogen en fluisterde schor door zijn gebarsten, bebloede lippen: ‘niet huilen, schatje’. Vijf dagen later vertelde de neuroloog dat hij nooit meer zou kunnen lopen.’

Kevin en Emma zijn dol op avontuurlijke vakanties. Toen ze elkaar net kenden, reisden ze samen heel Amerika door - dwars door onherbergzame landschappen. Maar dat was toen. Zes weken na zijn ongeluk, toen Kevin naar een revalidatiecentrum werd gebracht, veranderde zijn doel van ‘hier de hel uit lopen’ naar ‘de beste dwarslaesie-patiënt worden die ik kan zijn’.

'Kevin leerde hoe hij kon zitten zonder zijn middenrifspieren, hoe hij in- en uit zijn rolstoel kon klimmen en hoe hij een wheelie moest maken. Maar we wilden allebei meer leren dan we konden in de kliniek. We wisten wat voor levensstijl we wilden en moesten uitzoeken hoe we dat terug konden krijgen.’ 

‘In een tijd waarin een calamiteitenvrije trip van ziekenhuis naar restaurant al een prestatie was, was de gedachte aan kamperen doodeng. Maar een trip plannen betekende dat we niet meer terug hoefden te kijken en konden aftellen naar een avontuur. Het zou ons afleiden.’

En zo geschiedde: ze gingen op reis door Australië. ‘We vlogen naar Melbourne, huurden een auto waarin Kevin ook kon rijden en laadden kampeerspullen, medische uitrusting, en een grote hoeveelheid antibiotica in. Kevin leerde leven in een rolstoel in een uitdagend land, ik worstelde om zijn dwarslaesie te accepteren en de veranderingen die het voor ons meebracht. Onze relatie hing aan een zijden draadje.’

Hun reis verliep niet zonder slag of stoot. Kevin kreeg de een na de andere blaasontsteking, hij haalde zijn kuit open aan een rots en had verschillende zweren waarvan ze maar hoopten dat die niet werden veroorzaakt door een of andere tropische parasiet.

Maar er waren ook mooie dingen. Ze snorkelden in de Great Barrier Reef, reden op kamelen, aten zelf gevangen vis en Kevin leerde hoe hij een tent opzette vanuit zijn rolstoel. Maar het belangrijkste was de verandering van Kevins mindset. Hij kreeg vrede met zijn handicap

‘We praatten over wat we hadden verloren en koesterden wat er nog wel was. En we beseften dat hoe vreselijk rot het ongeluk ook was, het niet, zoals we eerst vreesden, het einde van alles betekent.’

Bron: The Guardian