De nieuwe lover van Jolanda (26) zit in een rolstoel

Jolanda (26, beweegt zich voort met benen) woont inmiddels zestien maanden samen met Roel (29, beweegt zich voort met wielen). ‘Dat maakt beslist geen heilige van me, zoals hij ook best een eikel kan zijn’

‘Roel heb ik via een online datingsite leren kennen. Hij is Softwareprogrammeur, Game of Thrones-fan, nerd met humor. Toen we na drie weken non-stop mailen, appen en bellen besloten dat het tijd was om elkaar eens in het echt te zien, zei hij alleen maar grinnikend dat ik vast zou opkijken van zijn vervoer. Ik verwachtte een oude BMW met dobbelstenen, want daar hadden we al veel grapjes over gemaakt. Het bleek een rolstoel te zijn. Met daarin een leuke vent, die bloedzenuwachtig was dat ik meteen zou wegrennen.

Dat heb ik niet gedaan, maar ik zeg eerlijk dat ik ook niet stond te juichen. Ik vroeg me af of hij misschien niet eerder een verzorger dan een vriendin zocht. En je kunt ook moeilijk meteen op de man af vragen of zijn zaakje nog werkt. Achteraf schaam ik me best voor mijn eerste reactie, want hij was oergeestig, hij deed een wheelie alsof hij een steigerend paard was om indruk op me te maken en hij had grotere biceps dan al mijn vorige vriendjes bij elkaar.

Die biceps trainde hij fanatiek, want daarmee was hij zijn stoel de baas en kon hij zelfstandig wonen. Thuis had hij allemaal vernuftige dingen: een plankje om vanuit bed in zijn stoel te komen, plankje om op zijn douchestoel te komen, plankje om op de bank te komen, plankje om achter het stuur te schuiven – hij deed dat allemaal op armkracht, soms met vernuftige touwtjes en haakjes.

Het freakshowgehalte was er voor mij vrij snel vanaf, zijn zaakje bleek het met een beetje hulp nog heel aardig te doen en dat hij slappe dunne benen had en 's nachts in een fles plaste… nou ja, alles went. Zijn gesnurk vond ik eerlijk gezegd storender. Net als de reacties van sommige mensen toen duidelijk werd dat het menens was tussen Roel en mij.

Mijn ouders waren bezorgd en kritisch, dat snapte ik wel. Kwestie van er goed over praten. Toen ik voor het eerst met hem bij hen thuis was, hadden ze over alle drempels zwaar vinyl gelegd zodat hij er makkelijk zelf over kon rijden. En het verging hen net zoals mij: zodra ze Roel leerden kennen, zagen ze die rolstoel niet meer. Ook omdat hij zelf zo lekker de draak kan steken met zijn wielen. Als er iemand is die het niet beladen maakt, is hij het wel.

Ik kan minder met kennissen die me discreet toevertrouwen dat ik 'een heilige' ben. Alsof hij mij niets te bieden heeft. Ik heb een volkomen normale relatie met een man van mijn leeftijd en ik kan best krengerig zijn als hij zijn zooi overal laat slingeren. Zoals hij een echte eikel kan zijn door niet even te overleggen als hij een weekend sport wil kijken met zijn vrienden.

Ik ben niet met hem samen 'omdat ik een goed hart heb' zoals een dame ooit suggereerde, maar omdat hij een lekker ding is, omdat we elkaar altijd wel iets te vertellen hebben, omdat ik me lekker voel bij hem en omdat hij veel beter kan koken dan ik. Ik vermoed dat hij beter voor mij zorgt dan ik voor hem, want als hij aan mij lag, kwam de pizzakoerier hier elke dag langs.

Dus voor iedereen die meent dat ik mezelf tekort doe met een vriend in een rolstoel, even een paar voordelen. Als we met zijn auto gaan, hebben we altijd een parkeerplaats, yay! Ik hoef nooit met spullen te sjouwen, want die hang ik gewoon aan zijn stoel, ook al vindt hij het niet cool om met een plastic tasje van het Kruidvat te rijden. In pretparken hebben we geen last van wachtrijen en bij concerten krijgen we goede plekken én een VIP-exit. Op het vliegveld mogen we als eerste boarden en krijgen we negen van de tien keer een upgrade. En als we seksen, mag ik bovenop: niet verkeerd.

Ik vind het raar dat mensen die rolstoel zien en dan meteen denken aan alles wat hij niet kan. Afgezien van een strandwandeling maken en een trap oplopen schiet me zo snel niets te binnen. Op feestjes hebben we onze eigen manier gevonden om te dansen en als ik op zijn schoot ga zitten, is het best lekker slijpen. Soms kan hij zelfs meer dan ik: de hond gaat liever alleen met hem naar het bos dan met mij erbij, want Roel rijdt sneller dan ik kan lopen en dan kan ‘ie lekker rennen.

Feit is dat iedereen slechts één auto-ongeluk, één ziekte, één valpartij, één keer in ondiep water duiken of één keer pech hebben verwijderd is van in een rolstoel terecht komen. In plaats van je eigen angsten op iemand in een rolstoel te projecteren – of op zijn of haar partner – kun je er ook níet van alles bijslepen of er van alles van vinden en gewoon kletsen over het weer, de hond of het nieuws. Twee bandjes en wat buizen maken ons nu ook weer niet zó anders als stel.’