Hulde aan alle bazen die verder kijken dan alleen cijfertjes en geld

Josée (44) heeft een zoon met een mentale en fysieke beperking. Ze heeft ook een baas die alle begrip heeft voor haar situatie. Daarom wil ze hem en alle andere bazen die meeleven ontzettend bedanken: “Jij ziet wie ik écht ben.”

’s Ochtends, wanneer ik de kamer van mijn zoon binnenkom, zie ik meteen hoe hij eraan toe is. Als hij al wakker is, dan kan hij gewoon naar school. Ligt hij nog diep te slapen dan voorzie ik een slechte dag. Dan gaat school waarschijnlijk niet lukken. Dat betekent dat ik bij hem thuis moet blijven. Hij heeft dan te weinig energie om voor zichzelf te zorgen. Het betekent ook dat ik mijn baas weer moet bellen om te vertellen dat ik niet kan komen. Ik werk officieel vier dagen per week op een financiële afdeling van een groot bedrijf. In goede weken ben ik er gewoon, in slechte weken blijf ik soms wel twee dagen daarvan thuis. Vanuit huis probeer ik nog wat te werken, maar zo productief als op kantoor ben ik niet. Wanneer mijn zoon ‘s avonds in bed ligt, kruip ik nog achter de computer. Al ben ik dan eigenlijk al doodop van een dag lang zorgen.

Zo gaat het al jaren en toch heeft mijn baas me onlangs een vast contract gegeven. Om eerlijk te zijn had ik dat niet verwacht. Ik lag er ‘s nachts al wakker van. Hoe gaan we dat financieel doen als mijn contract niet verlengd wordt? Hoe gaan we de rekeningen betalen en de zorg voor onze zoon? Mijn baas riep me bij hem op kantoor en ik dacht dat hij het me ging vertellen. Dat hij me een goede werknemer vond maar door mijn thuissituatie niet in vaste dienst kon nemen. Te onvoorspelbaar, te kwetsbaar. Dat zei hij helemaal niet. Hij was vol lof. Over mijn inzet, over de kwaliteit van mijn werk. Hij zei dat hij begreep hoe zwaar het voor me was. Dat hij alleen maar kon aanmoedigen dat ik bleef werken. En dat hij heus zag dat ik, ondanks alles wat thuis speelde,  zo toegewijd was aan mijn werk. ‘Daarom’, vervolgde hij, ‘heb ik besloten je een vast contract te geven.’ Ik moest huilen. Alle spanning kwam eruit. Ik voelde me zo gezien door hem, zo begrepen. Dit had ik toch niet van een baas kunnen verwachten. Hij is aangesteld om te zorgen dat er geld verdiend wordt. Hij runt geen sociale instelling. Toch nam hij dit besluit. Ik stapte op hem af en gaf hem drie kussen. Hij pakte mijn hand vast en zei: ‘Josée, ik doe dit niet om je te helpen of uit medelijden. Ik doe dit omdat ik je gewoon hartstikke goed vind en een aanwinst voor ons bedrijf.’

Sinds die dag werk ik nog harder. Voor hem, voor mezelf en voor het bedrijf. Ik wil hem bewijzen dat hij de juiste keuze heeft gemaakt. Hij geeft me alle ruimte om thuis te werken wanneer dat nodig is. Hij controleert me niet en vertrouwt erop dat ik doe wat ik moet doen. Die eigen verantwoordelijkheid doet me goed. Om me heen hoor ik wel andere verhalen van ouders van gehandicapte of zieke kinderen, die op minder begrip van hun baas kunnen rekenen. Het is misschien vloeken in de kerk, maar ik snap het nog ook. Als je zo vaak afwezig bent en niet van tevoren kunt toezeggen dat je er bent. Daar kun je niet van op aan als baas. Des te gelukkiger ben ik met mijn baas die verder kijkt dan alleen cijfers en geld. Die mij ziet voor wie ik ben. Gewoon een vrouw zoals zovelen, die probeert alle bordjes hoog te houden.’