Brief aan de chauffeur die op een invalidenparkeerplaats parkeerde

Mariska (38) ergert zich rot aan mensen die zonder Gehandicaptenparkeerkaart wél op een invalidenplek gaan staan. Ze legt nog één keer uit waarom je dat gewoon niet doet, al heb je nog zo’n haast.

Beste Henk. Of Mo of Daan. Ik heb geen idee hoe je heet. Vandaag vond ik jouw auto op een invalidenparkeerplaats. Niet dat je invalide was. Je had wel haast, zag ik aan hoe je naar binnenrende. De tekening van een rolstoel op de grond was onder je auto verdwenen. Niet dat je die had kunnen missen, hoor. En anders was er nog dat grote bord dat naast je spiegel stond. Om die niet te zien had je blind moeten zijn. Ironisch, als dat zo was, had je net als ik een beperking gehad. Hoe dan ook, dat je het niet gezien hebt, geloof ik niet. Maar misschien begrijp je niet wat er zo mis is aan het inpikken van zo’n plekje. Ik kan me zelfs nog voorstellen dat het voor gezonde mensen frustrerend kan zijn. Nergens een parkeerplek te ontdekken en dan drie mooie, ruime, lekker centraal gelegen en vooral lege plekken. En dat jij daar dan niet mag staan. Misschien zit je zelfs in de auto te vloeken. Omdat er toch geen gehandicapte te bekennen is en er daarvoor wel zoveel parkeerplekken gereserveerd zijn. Ik zal proberen je niet meteen te veroordelen, al geef ik toe dat ik het moeilijk vind.

Daarom neem ik nu de tijd om dit te schrijven en jou nog één keer uit te leggen waarom die plekken er zijn en waarom jij daar dus niet je wagen neer mag zetten. Die plekken zijn er omdat niet iedereen kan lopen. Of omdat een winkel bezoeken om andere redenen al zo heftig voor ze is, dat ze zo snel mogelijk naar binnen en weer naar buiten willen gaan. Wees blij dat jij zo’n plekje, pal voor de deur niet nodig hebt. Dat jij op twee gezonde benen, met werkende ogen en oren en zonder paniekaanvallen de winkel instapt en je boodschappenlijstje afwerkt. Wees blij dat jij op sommige dagen wel vijf minuten rondjes moet rijden op zoek naar een parkeerplekje. Het betekent namelijk dat je gezond bent en dat is toch goed nieuws? Ik ruil met liefde met je. Jij mijn gehandicaptenparkeerkaart met bijbehorende handicap én rolstoel. Ik jouw werkende benen en parkeerfrustratie. Met een brede glimlach op mijn gezicht zal ik wel honderd rondjes rijden. Als ik, net als jij, een gezond lijf had, zou ik er dolblij mee zijn dat er onder mijn voorruit alleen een parkeerschijf lag. Denk daar de volgende keer alsjeblieft even aan, wanneer je weer overweegt om op mijn plekje te gaan staan.

Dankjewel!