Hij heeft geen armen en doet toch gewoon aan bowlen

Johnny Hudson werd met ernstige fysieke afwijkingen geboren. Toen hij in het ziekenhuis ter wereld kwam, zei de dokter dat zijn moeder hem maar beter achter kon laten om alleen naar huis te gaan. Ze verliet het ziekenhuis, mét haar zoon, en bracht hem groot als elk ander kind.

‘Ik ben geboren zonder armen. Daarnaast heb ik een kort been en een voet met vier tenen. Die voet gebruik ik zo’n beetje om alles mee te doen. Je zou denken dat het voor mij zwaar was om op te groeien. Maar eerlijk gezegd heb ik niet gemerkt dat ik ook maar enigszins gepest werd. Opmerkingen, achter mijn rug om: ja, dat wel. Ik weet nog dat ik eens in een winkelcentrum was, toen een jongetje naar mij wees en lachend riep: ‘Haha, jij moet in een rolstoel zitten!’ Ik wachtte even op de reactie van zijn moeder. Zou zij hem terechtwijzen? Nee dus. De moeder gaf geen sjoege. Toen antwoordde ik: ‘Haha, jij bent lelijk!’ Zijn moeder werd wóest. Ik liet haar weten dat ze haar kind maar moest leren dat iedereen er anders uitziet. We kennen allemaal de uitdrukking: ‘schelden doet geen zeer maar slaan veel meer.’ Dat is gewoon niet zo. Schelden doet wel zeker zeer. Zelfs al is het afkomstig van een kind dat gewoon niet beter weet, dan nog doet het pijn.

Met mijn lichaam heb ik me altijd prima gered. Ik ging naar een gewone school, studeerde en ik deed aan bowlen. Hoe dan? Met mijn ene voet! Met mijn vriend ging ik een tijd lang elke dag bowlen, daarna deed ik mee aan toernooien. Ik werd beter en beter, maakte meer vrienden. Ook haalde ik mijn rijbewijs. Ik rij in een auto die opent met een afstandsbediening, vervolgens ga ik er met mijn rolstoel in en ik gebruik een joystick voor het gas, de remmen en het stuur. Met een andere joystick die ik met mijn mond bedien, kan ik de auto starten, de airconditioning aandoen, de knipperlichten aandoen, de ruitenwisser en alles wat er maar nodig is. Sommige knopjes kan ik zelfs met mijn hoofd bedienen!

Ook daten heb ik gewoon gedaan. Inmiddels ben ik getrouwd en heb ik kinderen, maar ooit ging ik uit met een meisje wiens vader blind was. Hij was zo neerslachtig vanwege zijn blindheid, en hij vroeg zich af waarom ik niet depressief was vanwege mijn beperking. Hij zei: ‘Jij zult door je aandoening nooit in staat zijn om mijn dochters hand vast te houden.’ Ik antwoordde dat het vasthouden van een hand slechts één van de vele manieren is om iemand je genegenheid te tonen. Er zijn zoveel verschelende talen om je liefde uit te drukken. Mijn liefdestaal is aanraking. Ik hou er zo van als mijn vrouw me aanraakt en knuffelt. Haar liefdestaal is aandacht. Zij voelt zich geliefd als ik bij haar zit, met haar praat of samen met haar op de bank zit om een film te kijken. Als je echt van iemand houdt, zorg er dan voor dat je iemands taal leert kennen en spreken.

En mijn advies voor iedereen met een beperking is: laat je handicap niet je focus zijn. Je kunt je aandoening niet veranderen. Ik doe er niets aan dat ik geen armen heb. Ze zullen nooit aangroeien. Focus je op wat je wel kunt veranderen en wat je daadwerkelijk kunt doen. Richt je aandacht op de kwaliteit van je leven, op de mensen waar je van houdt en die van jou houden. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt en dat iedereen hier voor een reden is. Misschien kom je er achter wat jouw doel hier op aarde is, misschien kom je er niet achter. Het enige wat je hoeft te weten is dat je je niet te druk maakt om de dingen waar je gewoon niks aan kunt doen.’

Benieuwd geworden naar Johnny Hudson? Je kunt hem ook volgen op Twitter

 @TheArmlessGuy.

Zien hoe Johnny bowlt zonder armen?

Bron: wheel-life.org