Dat zij MS heeft, was voor Robert Jan geen reden om bij zijn vriendin weg te gaan

Marije (57) en Robert Jan (58) waren 17 toen ze verkering kregen. Marije wilde het een jaar later uitmaken toen bleek dat ze MS had. Daar trok Robert Jan zich niks van aan.  ‘Als je van iemand houdt, dan ga je ervoor’

Marije: ‘Mijn moeder kreeg een hartverzakking toen ik Robert Jan aan haar voorstelde en de hoofdzuster in het verpleeghuis waar ik met Robert Jan werkte, adviseerde me om niet met deze jongen om te gaan. Robert Jan was duidelijk anders dan anders met zijn cowboyhoed, gebreide truien en zijn woeste bos met krullen. Normaal trok ik me andermans mening aan. Dit keer niet. Ik vond hem fantastisch. In een relatie wil ik mezelf zijn en Robert Jan vindt mij het mooist als ik ’s ochtends in mijn ochtendjas en ongekamde haren de trap af loop. We hadden een jaar verkering toen bleek dat ik MS heb. ‘Zoek maar een ander’, heb ik tegen hem gezegd. ‘Straks zit in een rolstoel of lig ik verlamd op bed. Wat moet je dan met mij?’ Ik gunde hem niet een zwaar leven met een gehandicapte vrouw. Toch is hij altijd gebleven. In al de jaren dat we bij elkaar zijn hebben we echt moeilijke tijden gekend. Dat we geen kinderen konden krijgen was ons grote verdriet, en dat is het nog steeds. Maar inmiddels hebben we ook het besef hoe goed we het nog steeds hebben samen. Onze band is door alles wat we hebben meegemaakt alleen maar sterker geworden. Tijdens de moeilijke momenten in ons huwelijk hadden we gelukkig het uithoudingsvermogen en geduld om er niet mee te kappen. We zijn elkaar altijd blijven steunen en laten de ander vrij. Met Robert Jan kan ik kissebissen, lachen maar ook zwijgen. Wij kunnen stil zijn bij elkaar zonder dat het ongemakkelijk is. Natuurlijk zie ik weleens een andere mooie man, maar ik ben nog altijd blij dat Robert Jan de gene is die elke ochtend naast mij wakker wordt.’

Robert Jan: ‘Ik vond het een schok dat Marije zei dat ik bij haar weg moest gaan omdat ze MS heeft. Er waren zelfs vrienden die zeiden: ‘Waar begin je aan?’ Ik heb nooit overwogen om haar daarvoor te verlaten. Als je van iemand houdt, dan ga je ervoor. Nadat we 12 ½ jaar bij elkaar waren vroeg ik Marije ten huwelijk. Na zo’n lange tijd ken je elkaar ook als je ups en downs hebt meegemaakt. Wij zijn echt tegenpolen: Marije is heel rustig, ik ben juist impulsief. Onze relatie kan de ene keer botsen, bruisen of kabbelen, en bij elke situatie die zich voordoet moet je weer opnieuw kijken hoe je daar samen mee om gaat. Saai is het daarom nooit om met elkaar getrouwd te zijn.’