Evan vertelt over zijn grootste avontuur in een rolstoel

Evan Clulee zit in een rolstoel omdat hij spina bifida heeft. In zijn leven heeft hij heel wat spannende dingen gedaan. En één van die avonturen veranderde niet alleen zijn leven, maar dat van heel veel anderen.  

Ook als je in een rolstoel zit, kun je een hoop epische dingen meemaken. Ik ben gaan zeilen, sky-diven, ik ben gaan raften, ik heb veel gekampeerd of ben er op uit gegaan om te vissen. Een hoop enerverende dingen dus, maar het meest indrukwekkende wat ik heb gedaan, was toen ik 20 jaar geleden naar de Filipijnen ging. Op dat moment kon ik niet weten dat deze reis mijn leven zou veranderen…

Ik vertrok voor een 14-daagse trip, omdat ik de kans had om ontwikkelingsprojecten te bezoeken voor Filipijnen met een handicap. Ik greep deze kans aan. Sowieso vond ik het al heel wat om voor het eerst in mijn leven alleen op reis te gaan. De zenuwen sloegen dan ook toe. Alle overzeese reizen die ik tot dan toe had gemaakt, was ik altijd in gezelschap geweest van vrienden. Nu ging ik naar een land waar alles nieuw voor me was, waar ik de taal niet sprak. Ik keek er naar uit om dit land te ontdekken in mijn eentje, en tegelijkertijd was ik doodsbang voor deze uitdaging.

De reis was behoorlijk confronterend. Voor het eerst zag ik echte armoede met eigen ogen. Ik zag mensen met een beperking, zonder ook maar enige aangepaste hulp voor ze. Het enige wat ze letterlijk op de been hielp, was de ondersteuning van hun familie.

Ik bezocht een school in Hebron, een school waar jonge kinderen met autisme werden opgevangen en waar dove kinderen gebarentaal leerden. Het was zó indrukwekkend om de toegewijde docenten te zien! Ik deelde maaltijden met hun gezinnen, wisselde ideeën uit hoe je mensen met een beperking bij de gemeenschap kunt betrekken. Die uitwisseling van kennis was heel waardevol. Daarnaast leerde ik de cultuur kennen, en zag ik de mooie warme kant van het land: het belang van gastvrijheid, de muziek en het dansen, het uitwisselen van maaltijden. Wat een rijke cultuur! Dat was iets onvergetelijks om mee te maken.

Sindsdien ben ik vijf keer teruggekeerd naar die school in Hebron. Dat was niet altijd makkelijk voor me. Het hete en vochtige weer, de plekken die niet bepaald rolstoelvriendelijk zijn; toch was het me allemaal waard. Elke reis was weer anders, maar de vriendschappen die ik maakten waren allemaal even hartverwarmend.

Ik ben sindsdien altijd betrokken gebleven om de ontwikkeling van gehandicapten in de Filipijnen te ondersteunden. Dat gebeurt door locals projecten te laten opzetten, zodat iemand met een beperking zelf een inkomen kan genereren. En we steunen het onderwijs voor dove kinderen en hun ouders, die hierdoor gebarentaal leren en kunnen communiceren met hun familie. Deze ontwikkeling heeft veel levens veranderd, en van alles wat ik heb gedaan was niks zo spannend en uitdagend als dit.

Bron: attitudelive.com