Zijn passie voor racen bezorgde Michael op zijn 12e een dwarslaesie

Michael Johnson (24), stapelgek op raceauto’s was als heel klein jongetje al met zijn vader op de racebaan te vinden. Op zijn twaalfde kreeg hij tijdens een race een ernstig ongeluk. Sindsdien is hij vanaf zijn middel verlamd. Maar zijn passie voor racen verdween niet. Zijn droom: racen op internationale circuits.

‘Ik zat nog maar in groep acht toen het ongeluk gebeurde. Mijn tienerjaren zijn daardoor grotendeels aan me voorbij gegaan. Opeens werd ik gedwongen om heel snel volwassen te worden. Gelukkig steunden mijn ouders mij in alles. Zij hebben me geleerd om mijn dagelijkse leven zo normaal mogelijk op te pakken.

Gevoel in je benen is belangrijk als je aan autoracen doet. Vanwege mijn dwarslaesie voel ik niks in mijn onderlichaam. Ik heb geleerd om op het gevoel van mijn handen af te gaan. Door de vibratie van het stuur kan ik de baan heel goed aanvoelen.

Ik heb een trainer die samen met mij naar alle races toegaat. Hij kent mijn benen als geen ander: hij weet precies wanneer ik een goede of een slechte dag heb, hij weet gewoon hoe mijn lichaam werkt. We trainen vijf dagen in de week. Dan doen we crosstraining, fietsen, zwemmen en we werken met gewichten. Ik doe dat om fysiek zo optimaal mogelijk mee te komen met de rest. Autoraces vergt ook veel coördinatie. Je moet zóveel onder controle houden als je aan het stuur zit, en zoveel handelingen tegelijkertijd verrichten. Dus wanneer ik mijn lichaam train, slingert mijn trainer allemaal rekensommen of spellingskwesties naar mijn hoofd. Dit dwingt me om mijn hersenen bij de les te houden terwijl ik aan het sporten ben. Zo blijf ik niet alleen fysiek heel fit, ook mentaal.

Mijn droom voor de toekomst is om professioneel autocoureur te worden. Het lijkt me heerlijk om heel Europa door te reizen. Ik doe wat ik kan om dat te bereiken. En daarom doe ik nu zoveel ervaring op met mijn trainer.

De belangrijkste boodschap die ik anderen die nog maar net verlamd zijn geraakt mee kan geven, is dit: hou vol, geef niet op. Het wordt allemaal echt beter en makkelijker om hiermee te leven. Als je je hoofd laat hangen, laat je niet alleen jezelf in de steek, maar ook je vrienden en je familie die aan jouw zijde staan. Zoek een doel waar je naartoe kunt werken, iets wat je bezig en actief houdt. In mijn geval was dat het racen. Geniet gewoon van het leven wat je hebt, want het kan altijd erger. Probeer je leven te leven zoals je gedaan zou hebben als je nog kon lopen. Je zult wat aanpassingen moeten maken, maar echt, dat is niet het einde van de wereld.’