Yvonne (44, chronisch ziek) schrijft een emotionele brief aan haar vrienden

Yvonne (44) ruimde haar zolder op en vond een fotoboek van vroeger. Van voordat ze ziek was. Ze mist haar vrienden van toen.

Lieve vriendinnen van toen,

We hebben met elkaar op de bar gedanst. We hebben gedronken, gelachen, ook gehuild. We deelden alles. Onze gebroken harten, onze vlinders. Onze dromen en alles wat achter ons lag en ooit pijn had gedaan. Als je me toen had gevraagd of dit vriendschap voor altijd was, had ik zonder twijfel ‘ja’ gezegd. Ik weet zeker dat ook jullie dat hadden geantwoord. We waren altijd met zijn vieren. Het was geen kindervriendschap die nergens tegen bestand was. We hebben elkaar gesteund toen er ouders en vrienden overleden. We kwamen bij elkaar op kraamvisite en pasten op elkaars kinderen wanneer dat nodig was. Het was niet alleen maar leuk. We waren er ook voor de ander wanneer er donkere wolken hingen, of de wind even niet in de zeilen viel. Wat moest er gebeuren om die vriendschap ooit kapot te maken? Ik kon het destijds niet verzinnen.

Toch zien we elkaar niet meer. Ik krijg ieder jaar nog een kerstkaart, dat wel. Urenlang bellen doen we niet meer. Onze kinderen kennen elkaar alleen nog van de ander groeten in de gang van de middelbare school, waar ze nu bijna allemaal heen gaan. Ik vond afgelopen week foto’s van ons op zolder. In een oude schoenendoos. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nieuwsgierig de doos open deed en jullie daar zag. Ik zag jullie weer zoals jullie toen waren. Lief voor mij, warm, nabij. Een soort familie die ik nooit écht heb gehad. Ik heb alle foto’s uitgebreid bekeken. Van die vakantie in Griekenland, die van jullie op mijn verjaardag en ik op die van jullie. Ik vroeg het me meteen af. Wat is er mis gegaan? Wat is er gebeurd waardoor dit stuk is gegaan? Ik kon maar één ding bedenken. Ik werd ziek. Ik werd ziek en alles veranderde. Ik had niet meer de energie om de stad in te gaan. Ik kon niet meer op jullie kinderen passen. Spontane uitjes werden lastig voor mij. In het begin waren jullie bezorgd en vooral liefdevol. Ik kreeg lieve kaartjes, soms brachten jullie een gezonde maaltijd voor mij en mijn gezin. Ik herinner me zelfs nog dat één van jullie geregeld mee ging naar het ziekenhuis, wanneer ik daar weer eens een afspraak had. Het eerste jaar bleef onze band sterk, al zagen we elkaar wat minder. Ik voelde me door jullie gesteund.

Toen duidelijk werd dat mijn ziekte bleef en niet over zou gaan, veranderde dat. Dit was geen tijdelijke situatie. Zo zou mijn leven voor altijd zijn. Een klap voor mij, maar ook voor jullie. Want die leuke, spontane Yvonne die overal voor in was, kon niet langer zo leven. In het jaar daarna leek alles wat wij hadden te vervliegen. De afspraakjes werden minder, we belden minder vaak. Ik werd teruggeworpen op mijn gezin. De liefde van mijn man en kinderen bleek onvoorwaardelijk. Zij waren er voor mij en nog steeds, ook toen van mij houden misschien niet meer zo makkelijk was.

Terwijl ik daar op zolder naar die foto’s keek, voelde ik gemis. Mijn vriendinnen, ik mis jullie. Misschien had ik meer met jullie over mijn ziekte moeten praten, het uit moeten leggen. Misschien hadden we samen moeten praten over hoe we onze band konden behouden. Ik kan het jullie niet eens kwalijk nemen. Jullie werden net zo overvallen door mijn ziekte als ik zelf. Ik heb ook lang moeten zoeken naar een nieuwe manier om dit nieuwe leven van mij zinvol en vrolijk te houden. Door te doen wat ik nog wel kan, door mezelf fit te houden, is me dat gelukt. Al zou het nog vrolijker zijn met jullie erbij. Ik kan jullie aan de hand nemen en het uitleggen. Hoe dit is voor mij. Samen kunnen we zoeken naar hoe het weer kan zijn. Anders dan toen, maar misschien net zo vrolijk. Lieve vriendinnen, weet dat jullie altijd welkom bij me zijn. Mijn leven is veranderd, maar de liefde die ik voor jullie voel is nooit verdwenen.

Yvonne