Na zijn dwarslaesie redde rolstoelsport het leven van Peter (79)

Peter zwolg in zelfmedelijden nadat hij verlamd raakte. Zo erg zelfs dat hij te veel dronk en veel te zwaar werd. Een artikel in de krant over rolstoelsport, veranderde zijn leven.

Ik was nog maar net vader geworden toen mijn vrouw werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze had tuberculose. Ik werkte bij de luchtmacht, en ik kreeg verlof om naar haar toe te gaan. Tijdens de lange rit naar huis ben ik uit de bocht gevlogen, waarschijnlijk omdat ik heel even in slaap ben gedommeld tijdens de uren durende rit. Ik droeg geen gordel, en ben uit mijn auto geslingerd. Pas de volgende dag werd ik gevonden. Sindsdien was ik vanaf mijn middel verlamd. Ik was letterlijk gebroken.

Na mijn revalidatie ging ik veel naar baseballwedstijden kijken met vrienden. Na afloop zaten we in de kroeg. Je kunt wel zeggen dat ik een ‘weekend alcoholist’ werd. Het hielp om de pijn te verdoven, fysiek en mentaal, zodat ik me heel eventjes niet zo’n last had van zelfmedelijden. Door het vele drinken kwam ik ontzettend aan. Op een gegeven moment woog ik ruim honderd kilo.

Op een dag, terwijl ik in de wachtkamer van het ziekenhuis zat, sloeg ik de krant open. Ik las over een jonge vrouw die aan de Amerikaanse Rolstoel Spelen had meegedaan, en er meerdere medailles had gewonnen. Onderaan het artikel stond een telefoonnummer, voor iedereen die geïnteresseerd was in rolstoelsport. Ik belde, en de man die ik aan de telefoon kreeg nodigde me uit om naar een rolstoeltraining te koen.

Ik was gelijk verkocht. En als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook volledig voor. Ik sloot me aan bij een team, en op de dagen dat we niet samen trainden, trainde ik alleen. Ook werd ik bevriend met een gozer die aan gewichtheffen deed. Ik besloot om met hem mee te doen. Ik verloor vet en kreeg er spieren voor in de plaats. Eindelijk was ik weer fit, slank en gezond. Je kunt wel zeggen dat sporten letterlijk mijn leven heeft gered.

Inmiddels ben ik 79. Sporten doe ik nu wat minder, maar wat ik nu juist meer doe ik tuinieren. Mijn percelen heb ik opgehoogd, zodat ik vanuit mijn rolstoel niet zo ver naar beneden hoef te buigen. Ik teel tomaten, mais, en pompoenen, en ik doe het allemaal zelf. Daarnaast ben ik veel op de bowlingbaan te vinden. Of ik maak wandelingen met mijn vrouw. Zij loopt, ik rol mezelf voort in de rolstoel.

Want ik zit nou eenmaal in een rolstoel en er is niks wat ik daaraan kan veranderen. Als er medische ontwikkelingen zijn die daar wel voor kunnen zorgen: geloof me, dan hoor je dat direct. Je schiet er niets mee op om medelijden met jezelf te blijven hebben. Ja, in het begin doe je dat even, maar ga daar niet te lang mee door.

Ga sporten, er zijn genoeg rolstoelsporten die je kunt doen. Ga iets actiefs doen, of ga weer studeren. Maar bovenal: hou van jezelf. Het gezegde luidt: heb je naasten lief zoals je zelf. Als je jezelf niet lief hebt, dan kun je ook moeilijk van anderen houden. Geef gewoon niet op. Nooit.

Ben jij er aan toe om het aankomende nieuwe jaar Peters advies op te volgen? Hier begint je zoektocht naar een sport bij jou in de buurt.
 

Bron: wheel-life.org