Jaquie zat in een rolstoel en LIEP naar het altaar

16 februari 2017

Jaquie was zeventien jaar toen ze door een ongeluk haar ruggenwervel verwondde en in een rolstoel terecht kwam. Artsen vertelden haar dat ze waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen. Tot ieders verbazing kon ze een maand na het ongeluk weer kleine beweginkjes maken met haar benen. Toch bracht ze de acht jaar daarop vooral door in een rolstoel. Maar toen kwam haar trouwdag.

Toen ze op haar eigenlijk huwelijk haar entree maakte, zat ze in haar rolstoel. Ondanks haar trouwjurk en sluier zag ze eruit zoals de meeste gasten haar kenden. Tót ze opstond en met haar moeder en haar opa aan haar zijde naar haar aanstaande man richting het altaar liep. Omdat ze haar ogen naar de grond gericht hield, had Jaquie geen idee dat bijna alle gasten tranen in hun ogen hadden. 

Het prachtige moment werd al snel overal online gedeeld. Nu alle commotie is afgezwakt, vertelt Jaquie wat er nodig was voor haar glorieuze herstel en wat ze heeft geleerd van dat proces. 

1. Sterker worden is een gevecht
Voordat ze in 2015 ten huwelijk werd gevraagd, was Jaquie in staat af en toe thuis wat stapjes te zetten terwijl ze tegen de muren steunde. Dat kon ze niet lang volhouden omdat haar bloeddruk te laag was. Maar: haar bloeddruk zou niet verbeteren als ze niet in beweging zou komen. ‘Als ik naar de sportschool ging, raakte ik zo gefrustreerd dat ik nooit meer terug wilde komen. Ik probeerde mezelf te dwingen, maar steeds als het weer mislukte, werd ik boos op mezelf. Uiteindelijk zei ik: je moet dit doen. Je wordt niet vanzelf beter.’

2. Als ijdelheid je motivatie is, laat dat het dan zijn
Jaquie's grote drijfveer was het feit dat ze er op haar huwelijk op haar allerbest uit wilde zien. ‘Ik heb net als iedereen onzekerheden. Voeg daar die rolstoel en mijn gek gekleurde haar aan toe en mensen staren toch wel naar me. Omdat op je trouwdag iedereen naar je kijkt, wil je je mooi voelen. Daarmee bedoel ik niet dat je niet mooi kan zijn in een rolstoel. Ik weet zeker dat je een stuk bent in een rolstoel, maar ik wilde daar niet door gedefineerd worden. Ik wilde weer even 'normaal' zijn.’

Toen ik verlamd raakte, was ik heel naief. Ik had bedacht dat ik na een halfjaar wel weer zou lopen.  Ik wilde gewoon het doel halen waar ik al acht jaar naar streefde. Ik droomde al van kleins af van mijn trouwdag. Ik wilde die dag niet plannen rondom mijn handicap.’

3. Blijf doortrappen
‘De eerste keer dat ik naar de sportschool ging, stapte ik op een hometrainer. Je moet je benen in een bepaald tempo blijven bewegen om de hometrainer gaande te houden, maar mijn benen konden niet snel genoeg kracht zetten. De hometrainer ging uit. Ik raakte zo overstuur dat ik mijn hoofd op het ding legde en begon te huilen.’ Ze deed een gebedje en bedacht toen: ik moet doorgaan. ‘Dus ik bleef trappen. Als de machine weer uitviel, lachte ik en begon opnieuw. Het was zwaar in het begin, maar na ik die eerste obstakel had overwonnen, werd alles een stuk makkelijker.’

4. Motivatie werkt twee kanten op
Jaquie vond het moeilijk om naar de sportschool te gaan, maar toen ze haar draai gevonden had, zagen anderen haar als een inspiratiebron. ‘Mensen kwamen naar me toe om te vertellen dat ze aan het klagen waren tot ze mij zagen.’ Dat motiveerde haar weer. ‘Mensen die naar me toe komen en dat zeggen, houden me gaande. Dan denk ik: ik doe het! Ik ben nu een sportschool-type. Dat was een cool moment. Het geeft je een goed gevoel over jezelf. Het voelde goed dat ik een doel had gesteld en dat nu daadwerkelijk ging halen. Ik zou kunnen genieten van mijn bruiloft en blij zijn met de foto’s.”

5. Verlies je vertrouwen niet
Ondanks het feit dat ze al bijna tien jaar niet langer dan 30 seconden achter elkaar kon staan zonder flauwvallen, wist ze zeker dat ze naar het altaar zou lopen en gedurende de 45 minuten durende ceremonie niet meer zou zitten. ‘Dat kwam niet eens in me op. Zolang ik mijn herstel zou najagen, zou ik er komen. Ik dacht er niet over na dat het misschien niet zou lukken. Je kan je huwelijk niet opnieuw doen, dat doe je maar één keer.’

6. Vertrouw op anderen voor steun
Als Jaquie ontmoedigd raakte, kon ze altijd op haar aanstaande terugvallen. ‘Ik had een hoop dipjes. Hij was er om me er doorheen te slepen. Hij vroeg of ik naar de sportschool was geweest en hoe dat was gegaan. Hij bleef actief vragen hoe het ging. Omdat hij heel verlegen is, vond hij het heel eng om tijdens de trouwdag tegenover zoveel mensen te staan. Maar wij bleven de hele ceremonie naast elkaar staan. Ik hield zijn arm vast en sleepte hem naar de dansvloer. Hij was eigenlijk gedurende de hele dag mijn wandelstok.’ Haar man was niet de enige op wie ze vertrouwde. ‘Ik had zoveel steun om me heen. Iedereen in mijn leven gelooft dat ik op een dag weer kan hardlopen.’

7. Er is nog veel te doen
Hoewel de bruiloft voorbij is, is Jaquie geenszins van plan te stoppen met haar herstel. ‘Het is makkelijker voor me om mijn rolstoel mee te nemen naar plekken omdat ik me daarin op m’n gemak voel. Maar ik wil mijn stok vaker gebruiken en het oké vinden als ik val of als er iets misgaat. Ik ben er nog niet goed in. Als je een jonge vrouw bent met een wandelstok zijn mensen nieuwsgierig. Je moet niet letten op alle mensen die naar je kijken. Ik moet mezelf naar buiten brengen om mijn doel te halen, wat de omstandigheden ook zijn. 

8. Herinner jezelf hoe ver je bent gekomen
‘Het is heel emotioneel geweest. Soms besef ik niet wat een wonder het is dat ik nu loop. Als je die ontwikkeling van zo dichtbij meemaakt, lijkt het alsof het langer duurt. Maar andere mensen die me een tijdje niet hebben gezien, zien hoe ik ben gegroeid. Deze ervaring herinnert me eraan wat een wonder het is dat ik nu kan lopen.’