Hoe zit het met je gevoel van mannelijkheid als je een lichamelijke beperking hebt?

Wat houdt het in om een man te zijn? Dat is een simpele vraag, zegt Alexander Goldsmith (23, hersenverlamming) en tegelijkertijd een hele ingewikkelde. Want hoe zit dat met man-zijn, vandaag de dag. En helemaal: met man-zijn als je een beperking hebt? Hij doet een poging om het te doorgronden.

Mannelijkheid is iets wat sommige mannen een vanzelfsprekend iets vinden, ze voelen zich gewoon man. Voor anderen, waar ik ook toe behoor, kan het best lastig zijn om je te conformeren aan de verwachtingen die de maatschappij van je heeft omdat je een man bent. Helemaal als je een man bent met een lichamelijke beperking.

Toen ik nog een kleine jongen was, had ik een duidelijk beeld van hoe een man moest zijn: fysiek was hij heel sterk, in staat om allerlei zwaar werk te doen, hij was goed in sport en het belangrijkste, het was iemand die zijn gevoel niet liet zien, want als man ben je stoer en dapper. Ik had een perfect rolmodel die aan deze criteria voldeed en waar ik tegenop keek, iemand op wie ik wilde lijken als ik later groot was. Dat was mijn eigen vader, die carrière maakte in één van de stoerste sporten die er maar is: rugby.

Dit idee had ik vastgezet in mijn hoofd, dat ik later ook zo moest zijn omdat ik een jongen was. Er was alleen 1 probleem: ik kon niet aan die verwachtingen voldoen. Allereerst had ik de rugby-genen niet geërfd van mijn vader. Ik vond het verschrikkelijk om getackeld te worden en in het vieze gras terecht te komen. Sport in het algemeen was niet het allerbelangrijkste voor me, en dat deed me twijfelen over mijn mannelijkheid.

Waar ik het moeilijk mee heb gehad, zijn de emotionele verwachtingen die op mannen worden geprojecteerd. Oftewel: het feit dat je als man wordt geacht om niet je emoties te tonen. Je moet er volgens anderen mannelijke hobby’s en interesses op na  houden, want anders wordt je mannelijkheid in twijfel getrokken. Die druk en stress ligt op de schouders van jonge mannen, en dat nemen ze met zich mee waar ze ook gaan en staan. Dat kan wat met je zelfbeeld en je eigenwaarde doen. Helemaal in je puberteit, als je aan het uitvinden bent wie je nou eigenlijk bent.

Als je dan ook nog eens een man bent met een fysieke beperking, dan voelt dat alsof je iets hebt te compenseren voor je ‘gebrek aan mannelijkheid’. Maar wat mannen zichzelf echt zouden moeten leren is compassie en empathie. We kunnen tegen onszelf vertellen dat het oké is om je emotioneel te voelen, warm en hartelijk, en dat het oké is om een ander om hulp te vragen als je dat nodig hebt. Want het laten zien van je gevoelens maakt je niet minder man. Persoonlijk vind ik zelf dat als een van mijn vrienden zijn kwetsbare kant laat zien, dat mijn respect voor hem juist groeit.

Een paar weken geleden, kwam ik bij een drag queen show terecht. Ja, dat was nogal uit mijn comfort zone. En toch was wat ik zag oprecht prachtig. Ik zag mannen die voor de volle honderd procent open waren en authentiek naar zichzelf toe. Ik zag mannen, gekleed in prachtige jurken, hoge hakken en make up, en ze waren trots op hoe eruit zagen. Voor mij is er niets minder mannelijks aan een dragqueen in vergelijking met een rugby-speler. Ze hebben allebei dezelfde lichaamsdelen, maar het vergt echt ballen om als man een podium op te lopen in zo’n kwetsbare staat. Voor deze mannen is het belangrijker om trouw te zijn aan zichzelf, dan te zijn hoe de maatschappij ze graag ziet.

Nou zeg ik niet dat elke man hoge hakken aan moet trekken. Wat ik zeg is dat we naar onszelf moeten kijken en bedenken wie we zijn en wat voor boodschap wij aan jonge mannen uit willen dragen. Want het beeld wat we vandaag de dag nog altijd hebben van een man, is zo’n generaliserend stereotype dat de meeste mannen, met of zonder beperking, daar simpelweg niet aan voldoen.

Het is belangrijk dat elke man authentiek kan zijn. Want dat is voor mij de definitie van een man die écht een stel ballen heeft.

Bron: attitudelive.com