Arthur is het bewijs: klimmen kan óók als je in een rolstoel zit

Arthur beschrijft zichzelf als een nerd, een klusjesman en een fanatieke lezer. Elk technisch probleem dat op zijn pad komt, tackelt hij gelijk. Dat deed hij vóór zijn dwarslaesie, en dat deed hij daarna nog fanatieker. Zo vond hij de beste manier om ondanks zijn verlamming uitdagend te kunnen klimmen.

Tijdens het omzagen van een boom brak ik een paar botten, ontwrichtte mijn schouder en werd mijn aorta geperforeerd. Het leek er op dat ik miraculeus was ontsnapt aan een beschadigde ruggengraat. Maar de enorme pech sloeg alsnog toe. Na een spoedoperatie aan mijn aorta, werd ik verlamd wakker.

Vanaf toen kwam het muur- en bergbeklimmen op mijn pad. En dat terwijl ik op school altijd een hekel heb gehad aan gym en nooit geïnteresseerd ben geweest in wat voor sport dan ook. Dat veranderde een paar jaar geleden. Toen opende er een klimvereniging vlak naast mijn werk. Vlak voor de opening kwam de eigenaar bij ons binnenlopen om zich voor te stellen, en om ons uit te nodigen om langs te komen. Ik vroeg hem hoe toegankelijk het daar voor mij was. ‘Volledig toegankelijk’, zei de man, en hij vertelde over een aangepaste klimgroep. Dus op de dag van de opening voelde ik sterk de behoefte om dat uit te proberen. Ik wilde gewoon een poging wagen en dan zeggen: ‘Bedankt, maar dit is niks voor mij.’

Toen ik er was, ontmoette ik Sean O’Neill, de eerste man met een dwarslaesie die echt bergen is gaan beklimmen. Hij gaf een paar demonstraties. Het zag er echt gaaf uit. Ik vroeg me of hij me wilde helpen, en zo beklom ik voor het eerst een muurtje voor beginners. Het was leuk, en gelijk had ik zo veel technische ideeën hoe het klimmen nog beter gemaakt kon worden voor mensen zoals ik. Mijn technische-nerd kant kwam gelijk om de hoek kijken. Ik schafte klimbenodigdheden aan, en telkens sleutelde ik aan mijn uitrusting waardoor het klimmen nog beter ging.

Nadat ik een paar jaar verschillende klimmethodes had geprobeerd, realiseerde ik me dat er geen reden was om niet outdoor te gaan klimmen. De grootse uitdaging om outdoor te klimmen is niet het klimmen zelf, maar om er met je rolstoel te komen. Moeder natuur is van oorsprong niet rolstoeltoegankelijk. Je hebt een klein legertje vrijwilligers nodig die je rolstoel even kunnen tillen op de stukken er naar toe, waar dat echt niet anders kan.

Als jij ook wilt klimmen: doe dat dan gewoon! Zoek een locatie bij jou in de buurt waar aangepaste klimmers terecht kunnen. Vraag rond en zoek online. Laat je voorlichten over de benodigdheden om voor jou veilig te klimmen. Sommigen hebben ook een harnas voor hun bovenlijf nodig. Dat kan allemaal geregeld worden. Er zijn zoveel verschillende klimtechnieken dat er ook een techniek is die bij jou past. Klimmen is en blijft een gevaarlijke sport, je veiligheid staat voorop, maar als je klimt onder begeleiding van professionals, dan hoeft niks je in de weg te staan.

Bron: wheel-life.org