Barbara (75) ontkracht alle stereotype vooroordelen van iemand in een rolstoel

Barbara Cramer (75) was acht toen zij en haar broertje polio kregen. Veel mensen herstellen daarvan, waaronder Barbara’s broertje. Zijzelf raakte verlamd en moest het leven sindsdien door in een rolstoel. Maar in die rolstoel maakte ze meer mee dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden.

Het was lastig om op te groeien in een tijd dat scholen ontoegankelijk waren voor rolstoelen. Toch lukte het me om de middelbare school af te ronden en daarna te studeren. Ik werd boekhouder. Daarnaast heb ik me altijd geïnteresseerd in sport, alleen waren er in die periode voor degenen in een rolstoel weinig mogelijkheden. Pas in de jaren ’70, toen ik inmiddels moeder was geworden van drie kinderen en ik mijn zwangerschapskilo’s kwijt wilde, kwam ik met sport in aanraking. Dat begon heel simpel: ik besloot niet alleen gezonder te gaan eten, maar ik ging met mijn rolstoel regelmatig een paar blokjes om door de buurt.

Vervolgens begon ik met rolstoelbasketbal en met zwemmen. Ik haalde het tot het Paralympische team, behaalden bronzen en zilveren medailles, en ik kon zelfs mee naar de Paralympische Spelen in 1980. Dat ging alleen op het laatste moment niet door, vanwege de boycot van Amerika naar aanleiding van de invasie van de Sovjet Unie in Afghanistan.

Maar al met al heb ik 25 jaar lang verschillende sporten beoefend. Na die 25 jaar, vond ik het wel welletjes en ging ik niet langer als atleet door het leven. Tijdens de Spelen in Atlanta in ’96, werd ik geëerd door de Olympische fakkel te mogen dragen.

Daarna begon er een hele nieuwe episode in mijn leven. Ik werd verkozen tot Miss Wheelchair in Colorado. Dat is niet hetzelfde als een of andere modellenwedstijd. Dit hield in dat ik het rolmodel en de woordvoerder mocht zijn, en opkomen voor de rechten van alle rolstoelgebruikers in deze staat. Dat paste bij mij: ik heb me altijd ingezet om mensen te leren hoe het is om in een rolstoel te zitten en op te komen voor onze belangen. Ik gaf workshops en lezingen, met als doel een beter leven te creëren voor iedereen die met een beperking leeft.  En ik leid met mijn man de organisatie Wilderness on Wheels (WOW), zodat iedereen in een rolstoel de gelegenheid heeft om te kamperen, te hiken of te vissen.

Het leven was voor mij vol met hoogtepunten. Nu genieten ik met mijn man, met wie ik al 53 jaar getrouwd ben, van onze kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik zit al 68 jaar in een rolstoel, maar dat heeft me nooit belemmerd om alle dingen te doen die ‘normale’ mensen ook doen. Alles wat op mijn bucketlist stond, heb ik gedaan. En sommige van die dingen, deed ik zelfs meerdere keren.

Bron: wheel-life.org