Vivian verhief haar stem over de rolstoeltoegankelijkheid op haar school

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in opleiding en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Op haar Hogere School heeft ze iedereen flink wakker geschud, omdat het eigenlijk wel een stuk beter geregeld kon worden voor studenten in een rolstoel.

Ik realiseer me dat ik in mijn handjes mag knijpen met hoe goed alles geregeld is op de Hogeschool Rotterdam, waar ik de lerarenopleiding Nederlands volg. Niet alleen is de begeleiding heel fijn en kan ik alles grotendeels op eigen tempo en op mijn Vivian-manier doen, ook laat de school qua faciliteiten niets te wensen over. Of wacht. Dat dácht ik in ieder geval, tot ik besloot eens wat verder te kijken dan de liften, opritjes en automatische deuren en erachter kwam dat er eigenlijk nog best wat dingen nét niet goed geregeld waren. Dingen die eigenlijk heel stom en vanzelfsprekend zijn, maar waar ik toch behoorlijk wat last van had. Dus schreef ik er een blog over voor de website van het hogeschoolmagazine. Voor ik het wist, was ik op een missie voor een veel toegankelijkere school.

Want als je zo’n blog schrijft, besefte ik te laat, kun je erop rekenen dat die gelezen wordt. Door studenten en docenten, maar ook door IT-mensen en bedrijfshulpverleners en huismeesters en zelfs bestuursleden. Met als gevolg dat ik mailtjes kreeg van mensen van de afdelingen Faciliteiten en Veiligheid, die graag een kop koffie met me wilden drinken zodat ik mijn beurt mijn pijlen kon afvuren over alles wat nog bést een beetje beter kan. Als we even vooruit spoelen naar nu, dan is het resultaat dat wordt gewerkt aan nieuwe liften, opritten en betere communicatie. Wauw, zeg ik dan tegen mezelf terwijl ik het op me in laat werken, je hebt een aardig balletje aan het rollen gebracht!

Ja, dat is toch eigenlijk wel heel erg leuk. Maar het geeft ook echt het gevoel dat ik als gewone student blijkbaar een groot verschil kan maken en de situatie een beetje kan opkrikken voor mijn medestudenten én voor toekomstige studenten en werknemers van de Hogeschool. Faciliteiten en ondersteuningsmogelijkheden zorgen ervoor dat iedereen op zijn eigen manier kan studeren, waardoor de focus minder ligt op de beperking maar des te meer op de sterke punten en de toekomstige deelname in de maatschappij. Het geeft me óók het gevoel dat ik misschien wel iets bijdraag aan het sociale perspectief, aan de bewustwording over dat mensen zoals ik er zijn en hulp nodig hebben, en het geeft me het gevoel dat ik anderen ervan bewust maak hoe belangrijk het is om verschillende brillen op te kunnen zetten en hun perspectief te veranderen. Pas dan zien ze in wat het écht betekent om rekening te houden met hun medemens. Dat is iets wat ik heel tof vind: het is super om mensen te kunnen inspireren, niet alleen met mijn ideeën en met hoe ik in het leven sta maar ook echt met mijn ervaringen.

Ik herinner me dat ik het heel gek vond dat ik daar zat en met belangrijke mensen praatte die echt heel erg geïnteresseerd waren in waar ik – letterlijk! – tegenaan liep en dat ik me afvroeg: maar ik kan toch niet de enige student zijn die dit soort dingen tegenkomt? Halen de anderen dan gewoon hun schouders erover op en zoeken ze een andere manier? Is het voor hen minder belangrijk, of durven ze niets te laten weten omdat ze niet lastig willen zijn? Ik kan me dat best voorstellen, maar dan vind ik het des te fijner dat het voor mij en daarmee ook voor hen zo goed heeft uitgepakt dat ik mijn stem wél heb laten horen. Deden meer mensen dat maar, want alleen dan wordt duidelijk wat we nodig hebben en waarom we dat nodig hebben. Dat is niet lastig zijn, dat is participatie en emancipatie at its finest.