Zonder zijn benen is Gertjan (51) niet zielig, nooit geweest ook

Hoe zou zijn leven er hebben uitgezien als Gertjan (51) zijn benen niet had verloren? ‘Dan was ik hoogstwaarschijnlijk voetballer geworden en had ik de top nooit gehaald.’ Het liep anders. Gertjan was nog maar een 4-jarig jongetje dat speelde op een bedrijventerrein, toen er 450 kilo staal op zijn benen belandde.

Hij is zich daarom niet echt bewust geweest hoe zijn leven voor zijn ongeluk was. En op school werd hij, nadat hij uit het revalidatiecentrum kwam, gewoon door zijn klasgenootjes in de groep opgenomen. Ook ontdekte hij niet veel later dat er nog meer sporten waren naast voetbal. ‘Ik ben eerst gaan zwemmen en later gaan basketballen. Voetballen deed ik ook nog een tijdlang, met protheses. Het ergste vond ik dat ik zielig gevonden werd omdat ik in een rolstoel zat. Ik ben niet zielig. Nooit geweest ook. Ik ben gehandicapt, zit in een rolstoel, maar ik heb geen enkele beperking. Ik kan niets bedenken wat ik niet zou kunnen.’

Toch kreeg hij het in de brugklas even moeilijk. Hier werd hij voor het eerst van zijn leven gepest. Het sporten gaf hem in die periode eigenwaarde. ‘’s Ochtends lag ik in het zwembad, ’s avonds speelde ik op het basketbalveld. Ik denk dat ik door het pesten een betere sporter ben geworden. Ik werd harder. Daarnaast presteerde ik goed. Mensen keken tegen me op.’

Als 13-jarige werd hij de jongste medaille winnaar ooit op de Paralympische Zomerspelen als zwemmer. Maar niet alleen als zwemmer, ook als rolstoelbasketballer won hij alles wat er te winnen is. Gertjan veroverde ontelbare medailles op NK’s, EK’s, WK’s en op vier Paralympische Spelen.

Natuurlijk is er na zo’n medailleregen altijd weer een nieuw doel aan de horizon. Voor Gertjan is dat nog steeds het halen van goud, maar dan nu in de rol als coach van het Nederlandse rolstoelbasketbalteam. ‘Er komt zoveel bij kijken om de beste van de wereld te worden. Niemand wordt geboren als getalenteerd rolstoelbasketballer. Bijna iedereen leert het na zijn of haar revalidatie, sommigen hebben dan zelfs nog nooit gebasketbald. Afgelopen zomer werd het Nederlandse damesteam Europees kampioen. Engeland had de beste papieren om te winnen, toch gingen onze meiden er met de winst vandoor. Ook de heren, die lange tijd niet tegen de zware concurrentie waren opgewassen, zijn weer uit het slop. De Paralympische Spelen in Tokyo, dáár willen we in 2020 naartoe. En om dat te bereiken trekken we alles uit de kast.’ 

Fotografie: Mathilde Dusol.