Joris (26) doet voor het eerst de nieuwjaarsduik met een prothese

Joris verloor drie jaar geleden zijn onderbeen. Hij sloeg zijn traditionele nieuwjaarsduik sindsdien over. Dit jaar is hij er voor het eerst weer bij.

‘Sinds mijn been geamputeerd werd, keek ik naar de nieuwjaarsduik op tv. Ik zag vrolijke mensen met hun vrienden en familieleden het nieuwe jaar op een gekke, grappige en ijskoude manier inluiden. Zo deed ik dat ook altijd, tot ik mijn onderbeen verloor. De nieuwjaarsduik was het begin van een heerlijke dag met alle mensen van wie ik houd. We gingen eerst dat ijskoude water in, daarna lekker samen eten aan het strand, waarna we de gezelligheid bij een vriend voortzette. Vuurtje maken, lekker glühwein drinken. We hadden het in november al met elkaar over die dag. Over hoe we er naar uitkeken. Het leven was druk, voor ons allemaal, maar niemand miste ooit die dag. Tot drie jaar geleden. Toen liet ik het afweten.

Een paar maanden ervoor had ik een motorongeluk waarbij ik mij linkeronderbeen verloor. Niet alleen voelde ik me sindsdien mismaakt, ook was die onbezorgde vrolijkheid over het nieuwe jaar voor mij weg. Ik zag alleen maar beren op de weg. Ik zag alleen maar beperkingen voor me liggen. Mijn lijf was me altijd heilig. Ik zorgde er zo goed voor. Ik at gezond, sportte veel. Opeens voelde het alsof alles wat me waardevol was, verdween. Of in ieder geval ontzettend moeilijk werd. Toen in november de eerste appjes van mijn vrienden binnen kwamen over de nieuwjaarsduik, reageerde ik niet. Terwijl ik normaal gesproken als eerste hoog van de toren blies over hoe gaaf het zou worden. Dit jaar wilde ik niets anders dan binnen blijven. Mijn vrienden lieten me. Ze zagen dat ik in de rouw was om mijn been en het leven dat ik daarmee kwijt was geraakt.

Op de dag zelf kreeg ik foto’s binnen van mijn vrienden. Ik zag ze in hun zwembroeken in de kou, achteraf met een glas glühwein in hun handen. Het deed me niks. Om eerlijk te zijn voelde ik me er alleen maar meer alleen door, al was het juist hun bedoeling me erbij te betrekken. Ik voelde hun vrolijkheid gewoon niet meer. Het jaar erna kon ik het nog niet opbrengen. Het ging beter met me. Ik vond mijn weg lichamelijk, maar emotioneel was ik nog een ramp. Dat kwam nog wel, dacht ik. Als ik eerst maar weer op praktische manier mijn leven op orde kreeg. Ik kreeg een prothese en het kostte me tijd daaraan te wennen. Ik zal geen naïef verhaal vertellen over hoe die prothese mij mijn leven terug heeft gegeven. Het maakt veel dingen weer haalbaar, dat wel. Maar zoals vroeger wordt het nooit meer.

Die nieuwjaarsduik kwam het jaar erop weer dichtbij. Mijn beste vriend vroeg ernaar. Hij zei dat ze het allemaal ontzettend fijn zouden vinden als ik er weer bij was, dit jaar. Niet dat dat zou betekenen dat ik er geen verdriet meer om mocht hebben, benadrukte hij nog. ‘We missen je gewoon.’ Ik moet zeggen dat het me emotioneerde. Mijn vrienden zijn altijd naast me blijven staan, ook toen ik alleen maar donkere wolken boven mijn leven zag hangen. Niemand heeft me laten vallen. Dus ben ik er dit jaar weer bij. Voor mezelf, maar ook voor mijn vrienden. Omdat ik ze weer toe wil laten in mijn leven. Dus sta ik op 1 januari weer tussen ze. In zwembroek, wat betekent dat iedereen mijn prothese kan zien. Ik vind het stom van mezelf dat ik dat confronterend vind. Ik hoef me niet te schamen, dit is mij ook maar overkomen. Mijn vrienden zijn bij me. Dat geeft me een goed gevoel. Ik probeer deze duik als het begin van een nieuwe periode te zien. Een periode waarin ik weer vrolijkheid en liefde in mijn leven toelaat. Als ik dat niet doe, verlies ik zoveel meer dan alleen mijn onderbeen.’