Esther (43, blind): ‘Het leven brengt je soms heftige dingen’

Esther Crombag (43) werd op haar elfde plotseling blind. Het stimuleerde haar om álles uit het leven te halen wat er in zit. Ze studeerde cum laude af in rechten, werd viervoudig Nederlands Kampioen tandemwielrennen en geeft lezingen over hoe je met tegenslag omgaat.

‘Het laatste wat ik zag waren de mosgroene deuren van de operatiekamer. De cyste die op mijn oogzenuw drukte werd weggehaald, maar mijn zicht kwam niet terug. ‘Dan is dit nu jouw wereld,’ zei de neurochirurg. Ik was elf en binnen twee dagen volledig blind geworden. Ik zou nooit meer zien.’

‘Mijn leven veranderde totaal, wat lang niet altijd gemakkelijk was. In het begin was ik onhandig, dus werd ik met sport niet gekozen. En dat terwijl ik altijd heel sportief was en fanatiek aan atletiek deed. Maar dat kon opeens niet meer. Gelukkig had ik heel vindingrijke ouders. Ik ging paardrijden, waarbij het paard aan een lijn zat. Mijn vader nam mij mee naar een ijshal, waar ik aan de hand van de leraar baantjes over het ijs maakte. Op skivakantie namen mijn neefjes me mee op sleeptouw. Het sporten hielp mij bij het accepteren van mijn handicap. Het leerde me dat ik ondanks dat ik niets mee zie, gewoon mee kan doen met de rest. Het leven houdt niet op, dát gevoel kreeg ik hierdoor.’

‘Ik was een jaar op 25 toen een vrouw me in mijn dorp aansprak. Zij had in haar vorige woonplaats aan tandemwielrennen gedaan met een blind iemand achterop. Of ik dit met haar wilde doen. Ik vond het geweldig! Dit was het helemaal. De wind door mijn haren, de snelheid, mezelf sportief helemaal uitdagen, dit had ik al zó lang niet gevoeld! Op mijn 28ste zat ik in de Nederlandse tandemselectie. Tot mijn 35ste heb ik op hoog niveau gefietst. Ik reisde de wereld over om wedstrijden te fietsen. Samen met mijn fietsmaatje werd ik vier keer Nederlands kampioen en in 2006 vierde bij het wereldkampioenschap op de 1000 meter sprint.’

‘Ik ben dankbaar dat het me lukte om te accepteren dat het leven soms heel heftige dingen brengt. Het overkomt je en je kunt er niets aan doen. Toch vind ik dat je een keuze hebt: in de slachtofferrol schieten en zielig doen, of het uiterste eruit halen. Die keuzevrijheid geeft kracht en helpt om de regie te nemen. Mijn leven is het orkest en ik ben de dirigent. In mijn geval zijn de muzikanten opeens in een heel andere toonsoort gaan spelen waardoor mijn wereld ingrijpend is veranderd, maar ik ben nog altijd de leider. Ík bepaal.'

Wil je ook gaan tandemwielrennen om te kijken of het wat voor je is? Dat kan hier. Benieuwd geworden naar Esther? Hier lees je meer over haar.

Fotograaf: Bernice van Wissen